Ng Dumating si Pedring

Grabe ang bago, sinlaki ng Pilipinas!!!

Kahapon ang gumising sa'kin si Pedring. Sobrang lakas ng hangin niya. Akala ko aalis na siya ng afternoon pero pala. 

Alas tres pa naman ang trabaho ko kaya wala namang kaso sakin kung maulan.


Kaso lang 9am palang wala ng kuryente. Usually, mabilis rumesponde ang electric company sa amin kaso lang sobrang lakas talaga ng hangin. Hindi ko sila masisi kung bakit hindi agad nagkakuryente.

On the other hand, dahil walang magawa sa bahay hindi ako nagmukmok kagaya ng mga losers. Only losers make mukmok the whole day. 

Nagmukmok ka lang ba kahapon?

Productive Day MUNI MUNI:

Hindi na bago ang mga bagyo sa atin. Once a year nagkakaroon naman lagi ng malakas na bagyo. Yun nga lang, paminsan, pag natyempuhan mo ang malas talagang kakainin ka ng bagyo.

Noong elementary ako, welcome na welcome ang mga bagyo. Pag may bagyo sigurado, walang pasok. Walking distance lang ang school. Sarap ng walang pasok, pwedeng pwedeng makipaglaro na lang sa kaklase kung di rin lang ganun kalakas. Sarap maglaro sa ulan. Okya magbangka bangkaan sa sapa. Ang lakas pa naman ng agos ng sapa. Nakakatakot pero may thrill! Tapos jijingle ka sa sapa patagalan umihi. Oo yak yun pero bata ka palang naman. 

Pagbigyan.

Pagdating ng high school, pag may bagyo, siguradong lubog school namin. Ang Pampanga High School (PHS) ang isa sa mga lumulubog sa mapa kapag maulan. Mahilig nun akong magtapon ng basura sa tamang lalagyan pero minsan sinasadya kong itapon sa estero ng PHS para pag umulan babaha. Freshie at Sophomore pa'ko nun. Pagdating ng Junior at Senior High, hindi na talaga ako nagtatapos sa mga kanal para lang magwish na walang pasok. Hindi na lang ako pumapasok. 


Hindi ko alam sa inyo, pero ang high school life ang pinakamasayang mga araw ko sa skul. Ang high school life ang nagmulat sa'kin sa kung anu-anong mga bagay. 

Sa Pampanga High School lang ako nakakita ng every Friday may gang war. Dun lang ako nakaranas na may nangikil sa'kin. Napagkamalan na rin akong nambugbog sa isang gang member. Dun ko unang naranasan ang mag-cutting classes, maglakwatsa, mangopya, mandaya, mandoktor, magdahilan, tumakas, magcamping, at higit sa lahat, manood ng bold. 

Going back to the topic, pag bumabagyo usually hanggang tuhod ang baha sa PHS. Yun yung mahina pa. Kawawang mga freshie, lagi silang biktima ng mga kanal sa side ng daan. Nakakalimutan nilang isang metro ang lalim ng mga kanal at nakaopen. ^_^ It's always a sight to behold. 

Natulog lang din ako buong araw. 

Moving forward.

Natulog lang ako for the day. Nung magtatrabaho na sana, nung palakad ako papuntang kanto namin para sumakay ng jeep, ilang steps pa lang ng bahay binugahan ako ni Pedring ng malakas na hangin. Gamit ko nun yung pianakamalaki namin payong. Ayun, nasira lang naman. Uwi, kuha bagong payong. Pagdating ko ng kanto, 5 minutes na lakad lang basang basa na'ko sa ulan at hangin. Sira ulit payong. Naghintay akong extra 15 minutes wala akong masakyan! Konti na nga lang ang bumibyaheng mga jeepney, tapos hindi pa sila tumitigil sa kanto namin dahil ang laki ng baha. Iniisip siguro nila walang sasakay. 

Nagpaalam na lang tuloy ako sa boss ko na hindi na lang ako papasok. Ayun. bawas sweldo na lang inabot ko. 

Oh well, inevitable yung nangyari. Hindi naman ako nagsisisi hindi ako pumasok. Sure ako kung sumabak pa'ko sa ulan sinisipon or worse nilalagnat na'ko ngayon. Tae yang si Pedring eh. 

Ngayong sinusulat ko itong blogpost na'to 16 na namamatay at libu libong tao na ang nasalanta ng bagyo. Si Pedring, act of nature. Walang magagawa. Hopefully tama na ang casualties. 

For us, gawin lang natin ang usual nating ginagawa. We have to eh.




Move on. 



P.S. Congrats sa mga walang pasok. ^_^

Move forward. 

Rally: Perwisyo? o Nakakatulong Ba?

Kahapon muntik akong sumemplang nung pauwi ako galing Magalang. Nawala kasi sa tantya ko na bumigat ako dahil may dala akong sangkatutak na "balot" na padala ni papa. Buti na lang, pangromansa ang katawan ko kaya madali kong nakadyot ang motor to safety. 




Usapang rally at walkout naman tayo ngayon.  

A few days ago may nabasa akong thread opposing mga rally. Sabi sa thread nakakatraffic daw mga rally and wala mang nangyayari sa bayan. Pare-pareho lang. Kahit mag-iba iba man ang mga presidente, uulit at uulit din ang scenario. Hindi pa rin mapapasa ang oil deregulation law, magkakaroon pa rin taun-taon ng education budget cut, marami pa rin ang mahihirap at mayaman pa rin ang mga putanginang mga magnanakaw sa Gobyerno. 

Siguro 9 out of 10 hindi pabor sa mga rally. And somehow, I can't blame them. 

Somehow, back in 2002 nung makapasok ako sa UP, curious din ako bakit rally sila ng rally. I felt weird whenever may mga miyembro ng League of Filipino Students (LFS) tuwing tatanungin kami kung hindi kami busy. It meant kakausapin kami sa kung anu anong topic regarding the government and other institutions. Parang lecture ba. At first medyo nakakatakot silang magsalita dahil lahat ng miyembro pare-pareho ang tono ng pananalita. Pero in fairness sa kanila, lahat ng miyembro, maalam. I had this feeling na kung biglang sabihin ko na subukan kong iba naman maglecture eh parehong pareho lang ang sasabihin nila at walang member ang matatameme at hindi alam ang sasabihin. 

Minsan, nagrerecruit sila ng members. Ayaw kong sumali kasi laging may tsismis pa naman nun na kapag sumali ka ng LFS, isasali ka nila sa NPA after. 

One day, nagkaroon ng isang malawakang invitation sa UP Pampanga. Sali daw kami sa rally for SONA. This is in 2002 pa. Panahon ni Gloria. I felt curious. May pasok nun and sinabihan kami ng ibang professor na may pasok. What the hell, I was always curious kung anong nangyayari sa mga rally lalung lalo na sa isang malawakang rally so I went for it. I knew naman na ang gagawin ko ay di lang para sa UP kundi para sa bayan din. 

Merong mga fufu na nakisabay lang pala sa bus para umuwi ng Maynila. Yung guard namin sa UP sumama para manood. 

Marami rami rin kaming freshman students ang sumali. Isang bus kaming lumahok sa rally. It was very organized. Tinabi kami sa UP Diliman (sa harap) at bumuo kami ng hanay. Sa likod, hindi ko makita ang end ng file sa dami ng mga tao. Punung puno ng banner ang lugar. 

Kabilaan, may mga leader or kung ano na naglelecture sa ginagawa ng gobyerno sa taong bayan. In a way, kapani-paniwala naman sila. It made a lot of sense. Minsan, hamak na magsasaka lang ang magsasalita. Nung andun ako, nawala ang notion ko na bayaran lang talaga ang nagrarally. May umiyak kasing tao, napatay ang asawa niya. Kung nag-aacting lang siya, aba mas magaling pa siya kay Ate Guy, Vilma Santos, Lorna Tolentino, Sharon Cuneta etc. 

May nagsusunog ng mukha ng pandak-nunal. 

Meron ding nagsisigaw ng chant. Ang amin, may sisigaw ng "Iskolar ng bayan ngayon ay lumalaban." At sasagot kami ng "Ngayon ay lumalaban, iskolar ng bayan." Ang atmosphere tense, puro nakasimangot mga tao except for us freshies na medyo natatakot ng konti. It felt weird kasi puro nakasimangot mga tao pero alam mong masaya silang nandun. Hindi ko mabilang mga tao sa likod sa sobrang dami. Ang usual na suot nila ay itim at pula.

Puro likod lang ang tinitignan ko. Dahil kung haharap ako, nakatutok sa'kin ang putanginang hose ng bumbero. Ba't kasi hindi na lang itutok sa 6'3" kong katabi. 

Stupid Mistake

Nilipat kami ng pwesto para magready sa paglalakad ng kapit bisig. Minove kami a few steps back sa hanay ng UP Diliman. Siguro mga 5 meters away sa front row. Hindi ko alam kung dahil sa kaka-chant ng kung anu ano. O dahil nakakahawa ang mood ng mga tao. Or, I knew in my heart, tama ang ginagawa ko. 

And, in an instant. Wala man kaming ginagawa, natayo lang kami dun ng biglang magpapalo na ang mga pulis. Nagkagulo and naipit ako sa magkabilaang panig. Sa harap, mga pulis na nananakit ng mga nagrarally. Sa likod, mga taong gustong pumunta sa harap at makibaka. Kahit nagkakagulo na, sumisigaw pa rin ang mga leader namin na huwag gaganti sa mga pulis. It felt weird kasi nga naman, parang inaalay lang namin mga ulo namin para mapalo ng batuta o yantok. 

Lahat ng nasaktan tinutulungan naming pumunta sa likod. Masikip ang daan kaya nasasaktan lang sila lalo. Magulo na eh. Lahat tumutulak. Duguan na mga nasa harapan ko. At ang putanginang baklang 6'3" sa likod ko tinutulak hinahawakan lang ako sa balikat to the point na nakayakap na siya. Hindi ko na alam kung minolestiya niya ako o sadyang takot lang talaga. Ang iniisip ko na lang nun susugod ako at makakalusot ako sa hanay ng mga pulis ng hindi ako gumaganti. Sa gulo, natatanggal ang sapatos ko na 1 week old pa lang. Kakabili lang nun ng "Nike Presto Air Max" ko. Tae, bagong bago tapos baka mawala! Nung tumitingin ako sa baba, nakikita ko mga kalat kalat na mga tsinelas, sandals sapatos na naiwan! Wag naman ang sapatos ko! Nahubad ang sapatos ko sa kaliwa buti nakapa ko lang ulit sa paa ko. Nasuot ko pa naman siya ulit.

Isang hanay na lang ng tao at turn ko ng maging duguan. Biglang nagcall pa-atras ang mga leader. Masyado na raw marami ang nasasaktan and opcors, hindi nila deserve ang masaktan kahit wala naman kaming ginawang masama. 

Naligtas ang flawless face ko. 

Nung pauwi kulang na kami sa bus. May isang estudyante duguan ang ulo. Dinala sa hospital. Okay na daw pero kailangan pa ng tests. Si manong guard na nakikiusyoso dinampot daw. Pinagbintangan ng lider. Mga tanga ampucha. Wawa naman si manong guard, nakikiusyoso pa kasi. ^_^

Dalawa sa mga freshie nawalan ng isang tsinelas. At parang Jose Rizal iniwan na din ang kabilang pares. 

Umuwi kami ng masaya. Umuwi ako sa bahay, galit sina mama at huwag ko na daw uulitin yun. Parang wala akong narinig dahil namulat ako sa ibang bagay. Nung matapos ang rally, nag-gain ako ng matinding experience na hindi ko mababayaran kailanman. I felt really good. 

Binuksan ko ang tv para sa balita. Curious din ako kung na-TV ako. Aww. Sure ako na-TV ako kasi nasa harap lang ako eh. Putanginang bumulatlat sa'kin sa balita kami daw naunang manggulo. Wat da pak. Pers taym kong ma-experience na binabaligtad pala talaga ang balita. Hindi ko rin nakita ang peys ko sa tv. Ang lalayo ng kuha eh.

So, let's go back to the question kung nakakatulong nga ang mga rally. 

Oo, nakakatraffic mga rally. Oo, maingay mga rally. Oo, nakakaperwisyo talaga ang mga nagra-rally. 

PERO

Pero, common. Yun bang nira-rally para sa sarili lang? Yung huling transport strike para kanino ba maitutulong? Sa mga tsuper lang ba ng jeep? Hindi di ba? lahat makikinabang. Kaya ang putanginang isang araw na incovenience sana huwag ka ng madada. Bakit? Ikaw ba may ginawa para sa sitwasyon mo ngayon? Wala. Nasa comfort ka lang ng bahay, nagmumukmok, puro salita wala naman sa gawa. Samantalang ang mga nagrarally, nagri-risk sila ng buhay para lang ipagtanggol ang karapatan mo. 

May nangyayari ba?

Paminsan meron. Paminsan wala. Ang point dito, hindi sila nawawalan ng pag-asa. Oras na mawalan ng pag-asa ang taong bayan, wala na. After ng experience ko sa Sona 2002, namimili na'ko ng mga rally na sinasalihan ko. May mga rally talagang may kinukuhang bayaran.

May education at health budget cut na naman. Sana, ayaw n'yo ring bawasan ang karapatan nating mga mamamayan. I hope you are with me sa mga budget cut!

Ang rally ay serbisyo para sa bayan. Hindi para sa iilan. 

http://www.gmanews.tv/story/232990/nation/up-students-stage-walkout-over-budget-cuts

Lesson, huwag magdala ng new shoes sa rally? ^_^ 

It's for you to decide! 

SM Pampanga Good News and Bad News

Too much love will kill you.

Start tayo sa bad news.

Last September 20, 2011, Martes, may 13-year old na lalake ang namaril sa isang 16-year old na lalake. Nag-iimbestiga pa kung bakit nagkabarilan pero sinasabing magsyota ang dalawa at nagkaselosan lang.

After mangyari ang barilan, on the same day may kumalat na mga story na may ibang gunman sa SM Pampanga. A lot of people posted asking people to stay away from SM Pampanga.  Merong nagsabing may nadamay na babae dahil nagmintis yung baklang 13-year old dahil daw nakapilantik ang daliri niya.  

Napakatsismoso talaga mga Kapampangan. Very imaginative din. There are always stories like this sa amin. Sometimes it funny and weird. Sometimes hindi na nakakatuwa. Mahilig din akong mag-speculate kaya I'm guilty of believing some of the stories nung una.  

It's better to be on the safe side and stay away from SM Pampanga that time di ba? 

A lot of people think it's a tragic story. I do too. But I saw one disturbing comment sa twitter. May nagpost na "kakainggit." Meron ding nagpost ng "wow." 

What the hell are these people thinking? One kid, decided to end someone's life and then took his own and all they can say is they are jealous? What the fuck is this? Telenovela? Movie? Some weird and twisted story that you love watching? If you want to see people getting killed go fuck yourself and then shoot yourself in the head. 

Good News

On the other hand, after mamatay ng dalawang biktima. Nadecide ng mga family nila na i-donate ang organs ng mga bata. A few people will be living a little longer and will feel better because of the tragic incident. Of course, wag naman sana ulit mangyari na may magbarilan muna bago may magdonate. 

Also, I'm sad dahil may nagbarilan sa mall at nagpakamatay pa. But, I'm also happy na nababalita pa ang mga ganitong story. Not because sadista ako pero it means ang balitang ito ay napakakakaiba kaya pa binabalita.

To expound my explanation further eto pa ang rason ko. Kapag mag-aaral ka ng journalism, ang isa sa age old na ituturo sa'yo ay magbalita ka ng isang bagay na kakaiba. Kung magbabalita ka ng isang bagay na hindi kakaiba, walang magbabasa sa dyaryo mo, walang makikinig sa radyo mo, at walang manonood sa balita mo. Why? Because obviously, hindi naman ito kakaiba. Nangyayari ito araw araw. 

Kung si Pedro nakagat ng aso at binalita ito, no one will pay attention except his relatives and friends. Pero, kung si Pedro nangagat ng aso, yun, siguradong ibabalita yon. Dahil wala pang matinong taong nangagat ng aso. 

Yan ang pambansang example sa journalism eh. 

Going back sa SM Pampanga incident. The fact na nababalita pang may namaril na bata dahil sa selosan at nagpakamatay pa is a rare incident. Ibig sabihin, may pag-asa pa ang kabataan natin. Ibig sabihin majority ng kabataan natin, hindi ginagawa ang ganung bagay. It means, 99.99% hindi nagbabalak mamaril dahil lang sa putang-inang selosan. 

At ako, may tiwala pa'ko sa kabataan ng Pinas. May tiwala pa'kong may pag-asa pa ang Pilipinas. Kaya nga never kong inisip na mag-aabroad ako. May pag-asa pa tayo. Matuto sa pagkakamali ng iba. Move on. Make a change. 

Simple lang ang buhay. Wag na kung anu-anong satsat. 

Ikaw ang pagbabago.



Update: Ilang taong gulang na ba si Justin Bieber? Tsaka sino pwedeng pagselosin siya?

Bakit Ba ang Hirap Pumasok Kapag Lunes?

Note: Hindi ito pang UP Student or Alumni Post. Gusto ko lang magyabang.. este magplug ng pagkapanalo.

Bakit na ba mahirap pumasok kapag Lunes?

After na umaatikabong tuwa sa pagkapanalo ng UP Grad na si Shamcey Supsup na 3rd Runner Up sa Ms. Universe at ang super clean panalo ng UP Pep Squad sa UAAP Cheerdance Competition ang sasalubong sa'kin ay...

LUNES.

Actually lahat tayo sasalubong na naman sa Lunes. As usual nakakatamad sa Lunes. Wala pa akong taong nakitang nasasabik sa Lunes except sa mga taong magfe-first day sa trabaho, first day of school, first day of whatever. 

My friends, lagi namang exciting ang first day.

Pag nagtagal magsasawa at magsasawa ka rin. Unless, ehem, sobrang dynamic ang trabaho or school mo. Or may crush kang ndi pa natitikman. For me, for the past 2 weeks na nagtatrabaho sa isang testing na project, nagustuhan yata ni boss ko ang trabaho, ayaw na atang palitang ang pinapagawa sa'kin. ^_^ So, from my dynamic kind of work, I'm back to the same drawing board. Same old same old stuff. 

Kaya, like most people. Tinatamad ako kapag Lunes. 

But then again, ano ba ginagawa ko to keep myself motivated and pogi? 

You don't have to make Monday a difficult day for yourself. Of course, I know the fact na ang Lunes ay start ng limang araw mong paulit ulit na trabaho. So, alam kong ulit ulit lang gagawin ko, what should I do para mabago yun?

Simple lang. Kapag araw ng Lunes, dahil nga nakakatamad, ang tinatrabaho ko mula Marter hanggang Huwebes ay dinadamihan ko na. Para pagdating ng Biyernes (last day) pachill chill na lang ako. At pagdating ng Lunes, chill chill pa rin ako. Hehehe. Bakit pati Biyernes, nagchichill chill ako? Kasi, naka kundisyon na ang utak ko na ang Biyernes ay rest day din! Ang sarap kasing pakinggan ng last day of the work week ay Friday. Kaya nga TGIF eh.Eler!!! Pero ultimate goal ko d'yan eh gawing magaan ang Lunes para maganda ang start ng buong linggo ko. 

It works for me. Would it work for you? Ewan. Might as well try di ba?

Kung nag-aaral ka, pwede kang mag-advance mag-aral para pagdating sa class eh pwede kang mag-escape sa kalagitnaan ng klase. Kunwari mag-CR ka tapos ndi ka na babalik. Pwede kang mag-daydream. Pwedeng tignan mo na lang ang crush mo hanggang maging kayo na. Pwede ka ring magvandal sa upuan o i-drowing mo ang teacher mo. 99% pangit ang drowing mo, pero kunsabagay, 99% of the time ang teacher ng dinodrowing mo eh hate na hate mo rin. Marami kang magagawa kung marunong kang mag-prepare. 

Para saan pa ang utak kung dimo rin gagamitin.

Tandaan, ang trabaho mo ay siya ring magpapakain sa'yo. Hindi ang katamaran mo. Kung sawang sawa ka na talaga sa trabaho mo, umalis ka na. Hindi yung ginagawa mong tanga ang sarili mo. Huwag ka ng magdahilan na no choice ka't yan lang ang alam mong gawin o wala ng tatanggap sa'yo. May nakita akong putol ang paa dati, gumawa siyang kung anu anong tali sa wheelchair niya. Ginawa niyang sari sari store ang wheelchair niya para lang kumita. Saludo ako sa kanya. Kaya niyang tumayo sa sarili niyang paa para lang mabuhay. 

Woot, wala nga pala siyang paa.

Basta ang point ko, yung taong yun, na malamang walang pinag-aralan, gumawa ng paraan para mabuhay. At never ko siyang narinig na nagreklamo. Dahil ang bawat araw na binigyan siya ng Diyos ng opportunity para mabuhay, masaya siya. 

Kahit ulit ulit lang pitong araw sa isang Linggo ang trabaho niya.

Tayong mga empleyado at estudyante na limang araw lang ang trabaho, mas mareklamo pa tayo sa kanila. 

Siguro, oras na para magbago...

Ang Lunes ay hindi kailangang maging nakakatamad. 

Sana, huwag ka ng mahirapang pumasok tuwing Lunes. 

Oo. Nakakatamad minsan pero wag ka naman sobrang sipag. 

Luto ng Nanay ang The Best!

Laging masarap ang luto ni Mama. Ba't ba laging ubos ang pagkain kapag si nanay ang nagluto? Bakit ba hinahanap hanap mo ang pagkaing luto ng nanay? Ano nga ba ang sikreto?

Alam ko na. 

May mga bagay, na nasa tabi tabi lang pero di mo napapansin. At kapag nakita mo na, nasasabi mo sa sarili mo na "Ang tanga tanga ko pala. Andyan ka lang pala, hindi ko pa nakikita."

Maybe it's time we people should rethink complicated stuff such as cooking. Kasi, lahat ng bagay pala ay simple lang.

Gigising yun ng 1:30 ng umaga para maghandang mamalengke. 2am darating ang service niya. Madalas late ang service kaya pinapapak siya ng lamok sa labas ng bahay. Adek si mama, ayaw bumaba pag andun na ang service. Ayaw niya kasing may naghihintay.Before 6am makakauwi na siya. Pagod. Hindi siya agad nakakauwi kasi marami silang nagpapa-service sa jeep. 

Gusto ko siyang samahan na lang sa pamamalengke kaso ayaw naman niya. Ayaw niyang masira tulog ko. Para sana maaga rin uwi. Na-try na namin minsan eh. Alas-kwatro pa lang tapos na kami mamalengke. 

Pagkauwi aayusin niya mga pinamili niya sa ref. Itatabi ingredients na iluluto sa araw. Tapos, diretso maglalaba at magbabanlaw. Tambak nilalabhan ni mama. Nagvovolunteer akong ako na lang maglalaba ng damit ko kaso OC si mama. Pag kasi ako naglaba ndi naman ako maarte. Kahit hindi sobrang puti ng damit ko, okay lang. Lalake naman ako.

Sa kakalaba, nagka-scoliosis si mama. Lagi kasi siyang nakayuko.

Paminsan, sa araw ng pamamalantsa, talagang sinisiguro ni mama na diretso at isa lang yung guhit ng tupi ng damit. Maalaga si mama sa damit. Ang mga butas kong pang-araw araw na damit tinatahi ni mama. 

Pati brief ko may tahi! Ano kaya nakakabutas ng brief ko? Ehem ehem ehem..

After lahat ng yan, dun pa lang siya nagluluto. Kung common na tao lang yun tamad ng magluto. Pero si mama, tinatyaga niya pa rin. Minsan, napapaisip ako, ganun ba talaga lahat ng nanay? Kung mag-aasawa ako, gusto ko yung katulad ni mama. 

Pag tinitignan ko si mama wala naman special sa pagluluto niya. Same same lang naman ang pag-gisa niya. Wala ring secret sa ingredients. Takal takal lang ok na siya. Pero sa tuwing kakain ako, napaparami ang kain ko.

Matagal ko ring inisip ba't masarap ang luto niya. And then bigla kong naalala lahat ng ginagawa ni mama bago pa siya magluto. Tama, ang sikreto ng lahat ng bagay ay nag-uumpisa sa preparasyon. 

Hindi, huwag mong isiping pagprepare ng ingredients. Little part pa lang yung ng sinasabi ko. Ang sikreto nasa pagod at puyat ni mama para lang maluto ang kakainin namin. Ang sikreto ay sa ginagawa niya kahit nagkakasakit na.

Ang sikreto ay "LOVE."

Kailangan pa bang i-explain yun?

Missing Lolo on Grandparent's Day and Miss Universe 2011

Nung isang araw nag "Grandparent's Day" I felt sad kasi wala na si Lolo ko. Kakamatay lang ng champion lolo ng Sindalan and he wasn't here to celebrate his day. Ni hindi man lang siya umabot ng kanyang 90th birthday. And he was always looking forward sa araw na yun...

Sikat si lolo ko dito sa may amin dahil sa age niya, mukha pang mas matanda sa kanya ang ibang 60+ year old na lolo. Siya ang pinakamalakas na lolo na nakita ko. He grew up as a farmer and then naging carpenter nung tumanda.

Siya ang gumawa ng bahay namin. Gawa lang sa kahoy ang bahay. But it's around 50 years old na, and never pa itong nasira. Nababadtrip na siguro mga anay ka kakangatngat ng bahay namin pero wala pa rin. 

Sa tanda ni lolo, gusto niya siya pa ring ang nagkukumpuni ng sirang stuff sa bahay. Gusto ni Lolo meron siya laging pinupukpok. Ang dami na niyang ginawang upuan. Marami na rin siyang nagawang mga table. In fairness kay lolo, wala pa ring nasisira ni isa sa mga gawa niya. He's a lot better than most carpenters. Or, maybe hindi siya better. Sadya lang talagang pinapababa ng karpintero quality ng trabaho niya para tatawagin mo siya ulit para magpagawa. Parang Nike shoes lang. After 2 years nasisira na lang bigla. 

Nadaanan din ni Lolo ang iba ibang gyera. Ang pinakahate niyang nakalaban ng Pinas ay mga Hapon. Mahirap ang dinanas ng Pampanga dahil sa mga Hapon. Ni-rape kasi nila mga kababaihan natin, kinuha pagkain at mga ari arian. Nakwento rin ni Lolo na nung panahon ng Hapon, hinuli na lang sila ng kanyang pinsan. Tinali ang kamay at isinabit sila. Tapos, pinagbabaril siya ng mga Hapon. Sa awa ng Diyos, hindi siya tinamaan at ang pinsan niya ay nadaplisan sa kili kili.


Now that's what I call "putok." Dapat gawin na nating alamat yun.

Tumulong siya sa mga Amerikano nung war effort. Nasa Clark siya at gumagawa ng kung anu-anong mautos ng mga Kano. Minsan daw may nagalit sa kanya dahil hindi niya maintindihan ang english. Tinawag siyang "bobo." Putanginang Kano yan, ano eexpect mo sa isang third world country. Si Lolo grade 3 lang natapos at hindi pa uso nun ang english sa pag-aaral. Si G.I. Joe ang tunay na bobo. Magsama sama kayo nina Jayson Soriano.

English kasi language of the learned your shit.

Adik si Lolo sa color na sky blue. Kulay ng walls namin sky blue, bubong sky blue, kitchen sky blue, chairs and tables sky blue, banyo sky blue, bike nya sky blue, stairs sky blue... tska white. Ang stairs ang kaisa isang piece na bahay na pinintura niya na may kasamang white. At pinintura niya ito this year. Si lolo talaga ang lakas magjoke, parang sementeryo lang bahay namin. Dapat ata mapadalas pagbisita ko sa memorial park. 

Speaking of memorial park, Lolo always wanted na mailibing sa Sindalan Memorial Park. Nanay niya kasi nakalibing sa Calulut, dun sa pang mahirap na libingan. He knows gaano kahirap ang pagmaintain ng place. Every November kasi naglilinis kami ang nagpipintura sa sementeryo. Tuwing uuwi ako, sobrang dumi ko dahil mga paksyet naming neighbors, tinatapon nila ang talahib at kung anu ano pang shit dun sa bakanteng lupa namin! Tapos, susunugin pa pero alam naman nilang basa pa. Kaya it leaves uling na lang at same shit, na ako rin ang maglilinis. Tapos magpipintura ka ng puti, pagdating ng November 1 may mga bakas na ng paa pinintura mo.

Ayaw na ni Lolo na naglilinis ako ng ganun. Matagal ng nagpapabili si Lolo ng lupa sa Sindalan Memorial Park. At nung makabili kami at ma-visit ang lugar, nagjoke na naman si Lolo, "Malapit na lang ako d'yan." Lahat kami tumawa. Ang lakas pa ni Lolo eh.

Lolo, nakakainis ka. Dapat di ka na nagjoke ng ganun.

Miss ko ng nakikita si Lolo na umaakyat ng bubong para kumuha ng bayabas. Natatakot akong mahulog siya pero never naman siyang nahulog. Hindi ko siya binabawalan, si mama na bahala dun. Pero matigas ulo ni Lolo. Pag umakyat si Lolo, lahat ng kapitbahay nabibigyan ng bayabas. Lahat ang ulam "bulanglang."

Miss ko na ring nakikitang nagbabike si Lolo. Madalas sa umaga diretso siya sa nagtitinda ng dyaryo. At, binabasa niya ay mga tabloid. Madalas hawak niya "Tiktik."Kahit matanda na si Lolo, mahilig pa rin. Parang kapag tanghali lang. Ililipat niya ng sa channel 2 okaya 7. Pinapanood niya mga noon time shows kasi nakakatuwa daw. Sabi niya "malaki pekpek." Sayang, Ms. Universe pa naman ngayon Lolo. Dami pekpek today. Pero mas maganda siguro tv mo sa langit no? You already!

In a way, isa si Lolo sa malaking influence sa buhay ko. Nung bata ako, pinapakin niya ako ng sili. Sabi kasi niya, kapag kumain ako ng sili magiging macho ako at popogi ako. Simula nun, lagi nakong bumibili ng mani at lagi kong pinapalagyan ng maraming sili. Pinapapak ko ang sili. Hanggang ngayon mahilig pa rin ako sa maanghang tska.. Mani. Machong macho na'ko ngayon, poging pogi pa.

I don't know about you guys pero ako lumaki ako sa bahay ni Lolo. I've always had a close relationship with him. Nung baby pa'ko, dahil wala akong tatay, sa kanya ako laging sumusunod. Akala nga nila, buntot ako ni Lolo. There we're times na I took him for granted. Sana I spent more time with him ngayong tumanda na ako. I know he's so proud of me and I sa kanya. I just hope he stayed a bit longer para magcelebrate ng 90th birthday niya. Okaya, hinintay niya na sanang magkaroon ako ng anak. Manonood sana kami ng noon time shows at makakakita kami ng "malaking pekpek." Tapos, magpapapak kami ng sili...

Hayz.. I miss my Lolo. 

Lolo, nasan ka man, I hope you are enjoying the moment. Sigurado nanonood ka ng Ms. Universe live. For now, tyagain ko na muna channel 2.

Gaano Karaming Pera ang Dapat Kong Tinatabi?

Save Na You?

Hindi pwedeng magtipid ka na lang forever. 

Wala kang mapapala kung ilalagay mo lang ang pera mo sa isang tabi. Kaya ka nga nag-iipon para may mapaggagamitan ka nito in the future di ba? Simple lang naman yon.

May gusto ka bang bagong sapatos? Bagong Celphone? Bagong damit? Bagong bag? Bagong laro? Bagong Girlfriend? Bagong Mukha? Gusto mo ng bilhin pero nagdadalawang isip ka pa. Or, gusto mo ng bilhin at bibilhin mo na talaga.

Mag-isip isip ka muna.

Ang tanong kasi eh, "Magkano dapat ang tinitipid? Magkano ang dapat iniipon? Magkano ang dapat ginagastos?"

Ang perang pwede mong gastusin ngayon, maaari mong gamitin sa ibang future gastos. Kung may ginasta ka ngayon, hindi mo na pwede gamitin ang perang pinanggasta mo sa ibang bagay.

Marami rami na rin akong nabasa about sa tamang pag-gasta. Merong nagsasabi, 50% ng kita mo dapat napupunta sa basic needs, 20% pambayad utang, 20% wants at 10% ipon. Syempre, pwede mong iba ibahin yan. Depende na rin kung ano ang goal mo. US setting to. Sa kanila mahilig silang gumamit ng credit card tsaka mga loan. Mga Pinoy takot umutang eh. Usually ang mga mahilig umutang sa'tin di rin mahilig magbayad. ^_^ Okya nakakatikim lang nag credit card, gasta ng gasta hanggang di na kayang bayaran, bigla na lang nawawalang parang bula.

Kung maghahanap hanap kayong article about Henry Sy, nung kabataan niya ang ratio niya ay 10% basic needs 90% ipon. Idol! Sa current situation ko, hindi to magiging posible sa'kin. 

Kung di kayo mahilig magcompute ng ratio, pwede nyong gayahin ang ginagawa ko. Basta na lang ako nagtatabi agad ng pera mula sa sweldo ko every kinsenas. Say 500 or 1000 tapos magtitira lang ako ng sakto hanggang next kinsenas. This way, hindi nako magpapakahirap magcompute pa ng mga ratio para malaman ko kung magkano ang gagastusin ko, magkano iipunin ko etc.

Hindi OC ang style ko. But it works for me. Gusto ko kasi simple lang para hindi ako mahirapan. Pag nahihirapan ka rin kasi minsan, dun yung point na tinatamad ka na. 

Hindi mo kailangang magfocus sa details agad. Kailangan mong magfocus kung paano magtutuluy tuloy ang ginagawa mo. Magsimula ka sa paunti unti. Pag nakakita ka ng style that works for you, improve mo na lang. Hopefully, maseshare mo rin sa iba. Malay mo makakatulong din ito sa kanila.

Then tell me, what works for you.

Save na us!

Badtrip Ka Ba?

Okay, lie low muna ako sa kung anu anong post. Balita muna ako on the other side.

Tapos na po ang poll. Results sa poll na "Pogi ba ako?" ay:

a) Yes 18 (69%)

b) Hindi 5 (19%)

c) Di ko masabi. Post ka pa pictures! 2 (7%)

d) No comment 1 (3%)

All for a total of...

98%! Tanginang blogger di marunong magbilang.

Pero

Sabi ko na nga ba pang-romansa talaga ako. Pati face ko pang-69!

Musta naman kayo?

Kahapon nagpa-carwash ako. Pers taym ko. Akala ko 1-hour lang. Sabi sa'kin ganun. Kaya umalis muna ako para magpagupit. Huuuwaaaatttt??? Nagpagupit? Oo, kahit nakakalbo na ako nagpapagupit pa rin ako. Nagpapakalbo ako malamang. Eler!

Umabot ng dalawang oras ang "complete wash." 170 petot ang carwash. Binigay ko na 30 petot na tip. Wawa naman naglilinis inabot ng lunch sa pagcarwash. Yun nga lang pati ako ginutom. 

Bakit walang nagbibigay ng tip sa'kin?

Pag-uwi

Pagtapos ko sa carwash uwi ako agad dahil tomguts na talaga. At, ang pagkakataon nga naman. 

UMULAN.

Paalis papuntang work

Nung paalis na'ko papuntang work at nagbibihis na'ko sa pangmotor kong outfit. UMULAN ng malakas.  

Nakakabadtrip.

Kung ambon ambon lang magmomotor pa'ko eh. Pero hindi ako nagtake risk. Bawal magkasakit. Baka magslide pako sa dulas ng kalsada. Pag-naka aspalto lang daan sobrang dulas niyan pag nababasa. Parang lubricant. Alam naman lahat natin ano feeling ng lubricant. 

Work

Sa trabaho sobrang bagal ng net. Hindi ako makagawa ng maayos. Goal ko is 50, wala namang quota. Pero 24 ang ideal magawa. On a good day, 100 ang ginagawa ko. Hindi lang ako marunong mag-impok ng pera marunong din akong mag-impok ng trabaho. Kaya imbes na mabadtrip ako ng todo todo dahil wala talaga akong gaanong makita kundi ang "loading" screen, badtrip lang ako. Inantok pa nga ako dahil puro umiikot ang nakikita ko sa mga tabs ko. Nakaka hypnotize. 

Pag nakadate ko si Cristine Reyes dadalhin ko siya sa work ko at papag-internetin ko siya sa laptop ko. 

Dahil nag-impok ako. Hanggang next week na ang nagawa kong trabaho. Kahit chill chill lang muna ako. 

After Work

Nasanay na akong nagmomotor lang ako pauwi. As indicated sa old post ko, it only takes 30 minutes para makauwi ako. Aabutin na naman ako ng siyam siyam kung magcocommute ako pauwi... Kainis no?

Hindi naman totally.

Habang naglalakad kami pauwi ng workmates ko may police car na nakaparada kaming nakita. Medyo may commotion. May naaksidenteng mga sasakyan. Naisip ko na lang, baka ako yung naaksidente. Hindi ko na sasabihin kung ano ang buong detalye ng nakita ko. Nakakatakot.

Labanan ang kabatripan!

Kaya siguro umulan ng malakas bago ako umalis. Thank you Lord. Thank you Mama Mary. Birthday ni Mama Mary tapos siya pa ang may gift sa'kin. The Gift of Life.

Often times nababadtrip tayo sa mga inconvenience ng buhay. Nasasanay tayo sa convenience kagaya ng internet, sariling sasakyan, cellphone, etc. na kapag nawala, parang buong mundo na nagunaw. 

Ang tanong ko sa'yo ngayon...

Badtrip Ka Ba Today?

Sawa Ka Na Ba Sa Trabaho Mo?

Often times, pag ulit ulit na lang ginagawa natin sa araw araw nagsasawa tayo. Siguro naka program talaga mga tao na magsawa. Kaya siguro maraming relasyon din ang nasisira. Kaya rin siguro nagsasawa sa paulit ulit mong trabaho. 

Ano ang sagot sa pagsasawa?

Merong mga taong dinadaan sa sipag. Tingin nila sa trabaho ay "buhay." Mabuting ng pagod kesa walang trabaho. Dahil tama nga naman. Sa panahon ngayon, mahirap na rin maghanap ng trabaho. Sila ang tipo ng mga tao na gagawin kahit ano dahil alam nilang may mga taong nakasalalay sa kanila. Often times, sila rin ang hindi na-aappreciate ng mga taong nakapaligid sa kanila. Sa pamilya, sa trabaho, mga kaibigan. 

Tignan mo na lang mga janitor na walang ginawa kundi maglinis. Kita mo naman mga street sweeper na walis lang ng walis sa patuloy na dinudumihang daan, o mga security guard na 12-oras kung magduty. O si kumag at makulit mong workmate na nagtitinda pati panty at bra ng Avon may mapakain lang sa pamilya. 

Si nanay na 24-oras ang duty.

We meet people na kahit hindi "best job in the world" ang ginagawa, sige pa rin sila ng sige. Sa kanila mo makikita ang word na "tyaga."

Meron din namang mga tao na masaya sa trabaho nila. Oftentimes, sila ang may pinatutunguhan. 

Sawa ka na ba sa trabaho?

Sample! Sample! Sample!

Today ayaw kong magbigay ng real life example na nagawa na nila. What the hell am I claiming kung sigurado na nga silang naging successful di ba? When I claim it's true, I support what I heart says all the way. 

Ang sample ko ngayon ay wala pa sa tuktok ng tagumpay.

Nung nagtatrabaho pa ako sa Makati, may nakatrabaho akong lalake, si Tito Devi Dayanghirang. Medyo pogi rin tulad ko. Pero mas pogi akong konti. Isa siya sa mga kasama ko sa kalokohan. Myembro siya ng isang banda (Circa ang named ng band). I think astig yun kase I've always wanted to be a member of a band. Kaso ni isang musical instrument wala akong alam i-play. Ni kumanta at sumayaw di rin ako marunong. 

Sadyang pang-romansa lang ata talaga ang katawan ko...

Moving forward, umalis sa trabaho si Tito Devi. Sawa rin naman kami nun sa trabaho sa call center. Super toxic at paksyet ang Team Leader (TL). Bading kasi siya at hindi namin siya pinapansin. Tapos ang hilig pang magturo ng "unethical practice" na opcors, hindi ko naman sinunod. Tapos, puro sarili lang iniisip. Ang TL namin nun ang epitomy ng mga corrupt sa lipunan ng Pinas. Sila yung tipong gagamitin ang iba para sa kapakanan ng sarili. Masaya siya sa trabaho dahil kumikita siya ng malaki. Guys, kung pwede sana wag nating tularan yon. Kung magiging masaya ka man, wag kang tatapak ng kapwa.

Going back sa topic, madalas kaming mag-usap nun ni Tito Devi about sa banda nila. Natutuwa ako tuwing may napaparinig siyang bagong tune nila sa mga gig. Natutuwa ako sa tuwing ikukwento niya na may nakakagig na silang big bands dito sa Pinas. Nasabi na yata niya lahat ng bands.. Parokya, Cueshet, Kamikazee, Sponge Cola, Rivermaya etc.. Pag nagkukwento ng tagumpay ang isang kaibigan, natutuwa ako. Feeling ko andun na rin ako kasama ang banda nila. ^_^ Di ba ganun naman talaga dapat mga magkaibigan? Natutuwa para sa isa't isa. Hindi nagkakainggitan. 

Ang una kong nameet na ka-banda niya ay ang super cute, super ganda, super sexy at super bait niyang girlfriend na super crush ko naman ay si Em Tolentino. Ang ganda ng boses niya kapag suma-sample, lalo pa siyang gumaganda kapag on-stage. 

Em Tolentino of Circa Band at University of the Assumption, City of San Fernando, Pampanga

Nagconcert sila minsan dito sa Pampanga, sa University of the Assumption, kasama nila nung magconcert sina Princess Velasco at ang Sponge Cola. Ang galing mag-work ng crowd ni Circa. Ambilis mainlove sa kanila ng mga Kapampangan. Dinala pa nga ako sa backstage. Ang saya pala sa backstage dahil makikita mo dun mga celebrity. Hehehe. Pwede pang magpapicture picture. Sobrang ganda at sobrang puti ni Princess. Tangina lang kasi nung magpapapicture na sana ako kasama siya eh bigla turn niya ng magkanta. Amputa. 

Ayaw ko namang magpa-pic kasama Spongecola. So gay.

Devi Dayanghirang, Bhel Alba, me, Em Tolentino

Super down to earth ang Circa. Lahat sila sa banda, pati mga manager nila may trabaho outside ng pagbabanda. Bilib ako sa kanila dahil kahit may trabaho silang iba, nakukuha pa nilang pumunta sa mga gig para gawin ang isang bagay na mahal nila. Ang musika. Kahit pumunta ka man sa fan page nila, active ang mga members sa pagpopromote ng kanilang music. Pati na rin ang music ng ibang banda. Hindi sila sakim. 

Sa kanila ko nakikita ang word na "dedication." At pag nakita ko ang word na "dedication" sa isang tao o grupo laging may kaakibat yun na "respect." 

Nakailang guesting na rin ang Circa sa radyo at TV. Malaki ang bet ko na sisikat ang bandang ito. 

Music Uplate Live

Simple lang naman yan. Ang dedikasyon sa isang bagay, gaano man kahirap ay nag-eevolve rin. Dahil habang lalong pinagpapaguran mo ang isang bagay, in a way, nilalagay mo rin ang isang bahagi mo at unti unti rin itong magiging sa'yo.

Ang simpleng bagay katulad ng dedikasyon nag-eevolve maging "PAG-IBIG."

Parang Pokemon lang. Napakasimple. 

Kung sawa ka na talaga sa trabaho, umalis ka na d'yan. Maghanap ka ng bagay na mapagtutuunan mo ng dedikasyon. Dun ka lalago. Kung wala kang makita, hindi ka marunong makuntento. Kahit anong hanap mo, tatamarin at tatamarin ka rin. 

Minsan, kailangan mo lang ma-appreciate ang sarili mong gawa. And that is all that matters. 

You can join "Circa" sa facebook at http://www.facebook.com/groups/circabanda/ 

Eto FB profile ni Devi: http://www.facebook.com/profile.php?id=1101246324

Eto kay Em: http://www.facebook.com/i.am.em.tolentino

Don't forget to subscribe to my blog if you like my posts! Thanks for visiting my simple blog! Cheers!

Paano Pumasok ng Hindi Nalelate?

Ang hirap labanan ng katamaran kasi nga nakakatamad. 

Nagising ka na ba ng alarm clock tapos ayaw mo paring tumayo? Papatayin mo ang alarm clock, set mo ng 10 minutes, alarm, set 10 minutes, alarm, set 10 minutes... zzzzZZZZZZ!

Worse case, alarm, patay alarm clock, tulog!

Aba kuya, aba ate, gumising ka na. Anong petsa na? 

Guilty rin naman ako sa scenario na'to. May araw kasing nakakatamad talaga. Pero alam ko na ang perfect solution sa problema mo. 

Unang una, bakit ka nga ba puyat? Alamin mo ang rason kung bakit ka puyat at gumawa ka ng paraan kung paano mo ito maiiwasan. 

Nanood ka na naman ng bold? Nakipag-inuman ka? Jerjer? 

A lot of times, ang main reason ba't ka tinatamad bumangon ay dahil inaantok ka pa. Ang simleng solusyon d'yan ay, huwag kang magpuyat. 

Kung mahilig ka lang talagang manood ng bold sa youjizz, araw araw ka na lang magdownload in advance ng gusto mong panoorin, para pag-uwi mo, nakaready na. Hindi mo na kailangang tignan ang word na "buffering." Panira yun. Nakakabitin.

Kung makikipag-inuman ka. Uminom ka ng konti tsaka ka umuwi. Hindi porke hindi ka uminom ibig sabihin hindi ka na maranunong makisama. Paminsan, dapat sila naman ang makisama sa'yo. Kung di mo maiwasan uminom, magschedule ka ng araw na wala kang pasok kinabukasan. 

Kung jerjer ang dahilan kung bat ka napuyat tsaka nalate ok lang yon. Understandable yon. Basta pagdating mo sa office tapos tinanong ka ng boss mo ba't ka nalate. Wag kang magsisinungaling. Sabihin mo nagjerjer ka. Sigurado ako maiintindihan ka niya. Very reasonable naman yun. 

Pangalawa, kung may lakad ka bago magtrabaho, matuto kang magbudget ng oras. Kung alam mong sasakto ka lang pagpasok, wag mo ng lakarin. Dahil 90% of the time, kung lagi ka lang nagpapasakto sa oras, lagi ka talagang nalelate. Tayong mga Pinoy, mahilig tayong mangarap. Kagaya ng mangarap na ang jip na sasakyan mo ay hindi matakaw. Kagaya ng pangarap na hindi ka matatraffic on the way sa trabaho. 

Maging realistic ka sa pag-estima ng oras. Kung di mo kayang i-estima, maglaan ng extra oras pa. 

Pangatlo, walang pangatlo. Simpleng buhay to. Simple lang ang tips ko. Hindi ako OC na dapat 1 to 3, 1 to 5, 1 to 10 ang listahan. Pang noob lang yon. 

Concrete, real life, doable example:

Ang sample na ito ay base sa real life routine ko:

Ang pasok ko ay 3pm to 12 midnight araw araw. Magcocommute ako mula Sindalan hanggang Hensonville sa loob ng 30-55 minutes. Tama, highly variable ang byahe based so obserbasyon ko. 30 minutes lang pag swerte. 55 minutes pag natyetyempo ako sa mga tanginang matatakaw sa pasahero. 

Ang teknik ay nagsisimula sa oras ng pag-uwi. Hindi sa oras ng paggising. Pag-uwi, diretso uwi. May araw na nagkakayayaan mag-"Hacienda" (local disco sa Angeles City). Sige sasama ako. Uwi ako around 1am to 1:30am. Counted na yun as pakikisama. Besides, ayaw ko naman talaga dun. Masaya ako kasama ko mga kawork ko pero hindi talaga ako mahilig uminom, magsayaw, kumanta, etc. Di ko rin trip makipagbonding sa ganung lugar kasi hindi ko maintindihan kausap ko dahil sobrang ingay.

Uwi ako in say 1 hour, shower for 10 minutes max then tulog atad by 2-2:30. Gising ako ng 8:30am. Kape, net, gawa ng kung anu ano. Tulog ulit ng 12 hanggang 1pm. 

Aha, tulog ulit! Ang pagtulog ulit bago pumasok ay isang secret teknik. Ginagamit ko itong paraan para gising na gising pa rin ang pagdating sa trabaho. Try mo man. Ako nagturo nyan kya Naruto tska Rock Lee kaya lagi silang hyperactive. Tanong nyo man sa kanila. 

Gising ako ng 1pm, tunganga for 5 minutes, nakahiga lang. 1:05, babanggitin ko ang aking mantra. Importante ang mantra. Ito ang magseset ng mood ng buong araw mo.

"Ang pogi pogi ko talaga. Ang pogi pogi ko talaga. Ang pogi pogi ko talagaaaa..."

1 minute lang yon. Nakabudget lang oras ko eh. Si Brad Pitt tsaka Tom Cruise buong araw silang nagsasabi niyan eh. Ako lang din nagturo sa kanila ng secret teknik na yan. Nasobrahan na ata sila. 

1:07pm hanggang 1:30pm, kain and toothbrush. Tapos 10 minutes sa pagtae (matagal kasi mahilig akong magbasa habang tumatae) then another 15 minutes sa pagligo and pagbihis. 

1:55pm nakaalis na ako sa bahay para maglakad papuntang kanto.

By 2pm nakasakay na ako ng jeep papuntang work.

Ganyan lang my friends, relatives and fans. At hinding hindi na kayo malelate papuntang work. Yan ha, alam mo na paano pumasok on time!

Unless end of the world na.

Tandaan, hanapin ang cause ng puyat, solusyonan. Mag-estimate ng oras pero maging realistic.

Ang jerjer ay valid reason.

Secret lang natin yan ha! ^_^

Paano Mag-ipon ng Pera?

Paano Mag-ipon ng Pera?

Originally naisip ko ang title dapat "Paano Mag-ipon." Thought it should be obvious pero maraming feeling matalino sa Pinas pero tanga naman talaga thus, "Paano Mag-ipon ng Pera?"

Kahit saang blog ka pumunta, kahit anong article sa kahit anong website or libro, magazine, etc. Simple lang ang gagawin mo para makaipon ng pera.

Magtabi ng kahit magkano sa iyong kita (or baon).

That means kung ang sweldo mo ay 10,000 pesos kada buwan, pwede kang magtabi ng kahit tag 1,000 pesos sa bangko or alkansya man lang. Kahit 500 pesos lang pwede rin. Ang point dito, pagkatapos ng buwan, dapat may natitira kang 500 pesos na tinatabi. 

Kung magtatabi ka ng 500 buwan buwan sa loob ng isang taon magkakaroon ka na ng 6,000 pesos. Sa loob ng 10 taon, aabot ito ng 60,000 pesos! Wala pang interes yan. 

60,000 lang??? 10 years? Haler!

Tandaan, 500 lang yan buwan buwan.

What if 1,000 ipon mo kada buwan? Pa'no kung 2,000?

Opcors alam mo na lahat ng kapakshetan na sinasabi ko. Ang tanong, bakit wala ka pa ring ipon? Most likely, may kati kang gumastos sa isang bagay. Worse, may kati kang bumili ng maraming bagay. Madalas yun talaga ang dahilan kung bakit hindi ka makaipon.

Adek ka ba sa sigarilyo? Adek ka ba sa alak? Adek ka ba sa mall at magshopping? Adek ka ba lumabas gabi gabi? Adek ka ba? Kung oo ang sagot mo, malamang dun lang napupunta ang lahat ng pera mo. 

Kung gagamitin mo ang pera mo sa isang bagay tulad ng bagong relo, nililimita mo ang sarili mo sa pagbili ng ibang bagay tulad ng pagkain o damit. Simple lang naman to. Kahit hindi pera yan. Kung pagtutuunan mo ng isang oras ang pakikipagtsismisan, nililimita mo ang isang oras ng buhay mo sa tsismis over sa paggamit nito sa ibang bagay tulad ng oras para sa pamilya, oras para sa girlfriend/boyfriend, oras sa pag-aaral. 

Gets ba?

Eto pa ang example:

Matagal ko ng gustong magkakotse. Ngayong may kotse na'ko, gusto ko itong i-setup. Gusto kong magmukha ang kotse ko ng ganito:

Pangarap Kong Setup ng Kotse

Sobrang gusto kong pormahan ang kotse ko. Natutukso akong unti untiin ang pagsetup sa kanya hanggang magmukha siyang ganyan. Malaki rin kasi gagastahin kung minsanan kong bibilhin lahat ng accessories ng kotse para pumorma siya ng ganyan. Yun nga lang masakit sa bulsa. 

May mga pangarap ako na kailangan kong marealize na hindi ko pa dapat dapat makuha. Oo, sa ngayon kaya ko ng i-setup ang kotse. Pero, gagamitin ko na lang ang pera sa ibang investment. For now, ang perang iniipon ko pinambabayad ko ng tuition sa graduate school. Bakit?

Kasi, magagamit ko ang degree ko in the future para makabili ng pamporma. Kung dati ang rate ko eh 69-100 per hour sa pagtuturo, pag natapos ako ng Masteral magiging 500 per hour na ako. Kung magtuturo ako ng part-time, 4 hours a day, 5 days a week. Kikita ako ng 10,000 pesos sa loob ng isang Linggo! Tapos kikita pa'ko sa existing trabaho ko. Ba, andami ko ng pera nun. Lalo akong popogi! At mapapapogi ko na rin ang kotse ko. 

But then again, 2-3 years pa bago ako matapos sa Masteral ko. Kailangan ko pang pagbutihan ang pag-aaral para matapos. Yung perang iniinvest ko para sa pag-aaral hindi ko magagamit pamporma. 

Okay lang kasi pogi naman ako. 

Lessons: 

Mag-ipon. Huwag gumasta. 

Ipon now, invest, gastos later.

Kahapon may nagsabi kuripot daw ako. Para daw akong Ilokano kung magtipid. Hindi ako kuripot, marunong lang akong magsave para sa GAGASTUSIN ko sa FUTURE.

note: Hindi ko tinuturing na GASTOS ang pag-aaral. Privelege yun. Yung perang napupunta sa pag-aaral ay INVESTMENT. Kahit isang milyon pa babayaran ko tuition sa UP hahanap at hahanap ako ng paraan para makapag-aral dun dahil ang edukasyon ay higit sa kahit ano pang yaman.