Luto ng Nanay ang The Best!

Laging masarap ang luto ni Mama. Ba't ba laging ubos ang pagkain kapag si nanay ang nagluto? Bakit ba hinahanap hanap mo ang pagkaing luto ng nanay? Ano nga ba ang sikreto?

Alam ko na. 

May mga bagay, na nasa tabi tabi lang pero di mo napapansin. At kapag nakita mo na, nasasabi mo sa sarili mo na "Ang tanga tanga ko pala. Andyan ka lang pala, hindi ko pa nakikita."

Maybe it's time we people should rethink complicated stuff such as cooking. Kasi, lahat ng bagay pala ay simple lang.

Gigising yun ng 1:30 ng umaga para maghandang mamalengke. 2am darating ang service niya. Madalas late ang service kaya pinapapak siya ng lamok sa labas ng bahay. Adek si mama, ayaw bumaba pag andun na ang service. Ayaw niya kasing may naghihintay.Before 6am makakauwi na siya. Pagod. Hindi siya agad nakakauwi kasi marami silang nagpapa-service sa jeep. 

Gusto ko siyang samahan na lang sa pamamalengke kaso ayaw naman niya. Ayaw niyang masira tulog ko. Para sana maaga rin uwi. Na-try na namin minsan eh. Alas-kwatro pa lang tapos na kami mamalengke. 

Pagkauwi aayusin niya mga pinamili niya sa ref. Itatabi ingredients na iluluto sa araw. Tapos, diretso maglalaba at magbabanlaw. Tambak nilalabhan ni mama. Nagvovolunteer akong ako na lang maglalaba ng damit ko kaso OC si mama. Pag kasi ako naglaba ndi naman ako maarte. Kahit hindi sobrang puti ng damit ko, okay lang. Lalake naman ako.

Sa kakalaba, nagka-scoliosis si mama. Lagi kasi siyang nakayuko.

Paminsan, sa araw ng pamamalantsa, talagang sinisiguro ni mama na diretso at isa lang yung guhit ng tupi ng damit. Maalaga si mama sa damit. Ang mga butas kong pang-araw araw na damit tinatahi ni mama. 

Pati brief ko may tahi! Ano kaya nakakabutas ng brief ko? Ehem ehem ehem..

After lahat ng yan, dun pa lang siya nagluluto. Kung common na tao lang yun tamad ng magluto. Pero si mama, tinatyaga niya pa rin. Minsan, napapaisip ako, ganun ba talaga lahat ng nanay? Kung mag-aasawa ako, gusto ko yung katulad ni mama. 

Pag tinitignan ko si mama wala naman special sa pagluluto niya. Same same lang naman ang pag-gisa niya. Wala ring secret sa ingredients. Takal takal lang ok na siya. Pero sa tuwing kakain ako, napaparami ang kain ko.

Matagal ko ring inisip ba't masarap ang luto niya. And then bigla kong naalala lahat ng ginagawa ni mama bago pa siya magluto. Tama, ang sikreto ng lahat ng bagay ay nag-uumpisa sa preparasyon. 

Hindi, huwag mong isiping pagprepare ng ingredients. Little part pa lang yung ng sinasabi ko. Ang sikreto nasa pagod at puyat ni mama para lang maluto ang kakainin namin. Ang sikreto ay sa ginagawa niya kahit nagkakasakit na.

Ang sikreto ay "LOVE."

Kailangan pa bang i-explain yun?

Missing Lolo on Grandparent's Day and Miss Universe 2011

Nung isang araw nag "Grandparent's Day" I felt sad kasi wala na si Lolo ko. Kakamatay lang ng champion lolo ng Sindalan and he wasn't here to celebrate his day. Ni hindi man lang siya umabot ng kanyang 90th birthday. And he was always looking forward sa araw na yun...

Sikat si lolo ko dito sa may amin dahil sa age niya, mukha pang mas matanda sa kanya ang ibang 60+ year old na lolo. Siya ang pinakamalakas na lolo na nakita ko. He grew up as a farmer and then naging carpenter nung tumanda.

Siya ang gumawa ng bahay namin. Gawa lang sa kahoy ang bahay. But it's around 50 years old na, and never pa itong nasira. Nababadtrip na siguro mga anay ka kakangatngat ng bahay namin pero wala pa rin. 

Sa tanda ni lolo, gusto niya siya pa ring ang nagkukumpuni ng sirang stuff sa bahay. Gusto ni Lolo meron siya laging pinupukpok. Ang dami na niyang ginawang upuan. Marami na rin siyang nagawang mga table. In fairness kay lolo, wala pa ring nasisira ni isa sa mga gawa niya. He's a lot better than most carpenters. Or, maybe hindi siya better. Sadya lang talagang pinapababa ng karpintero quality ng trabaho niya para tatawagin mo siya ulit para magpagawa. Parang Nike shoes lang. After 2 years nasisira na lang bigla. 

Nadaanan din ni Lolo ang iba ibang gyera. Ang pinakahate niyang nakalaban ng Pinas ay mga Hapon. Mahirap ang dinanas ng Pampanga dahil sa mga Hapon. Ni-rape kasi nila mga kababaihan natin, kinuha pagkain at mga ari arian. Nakwento rin ni Lolo na nung panahon ng Hapon, hinuli na lang sila ng kanyang pinsan. Tinali ang kamay at isinabit sila. Tapos, pinagbabaril siya ng mga Hapon. Sa awa ng Diyos, hindi siya tinamaan at ang pinsan niya ay nadaplisan sa kili kili.


Now that's what I call "putok." Dapat gawin na nating alamat yun.

Tumulong siya sa mga Amerikano nung war effort. Nasa Clark siya at gumagawa ng kung anu-anong mautos ng mga Kano. Minsan daw may nagalit sa kanya dahil hindi niya maintindihan ang english. Tinawag siyang "bobo." Putanginang Kano yan, ano eexpect mo sa isang third world country. Si Lolo grade 3 lang natapos at hindi pa uso nun ang english sa pag-aaral. Si G.I. Joe ang tunay na bobo. Magsama sama kayo nina Jayson Soriano.

English kasi language of the learned your shit.

Adik si Lolo sa color na sky blue. Kulay ng walls namin sky blue, bubong sky blue, kitchen sky blue, chairs and tables sky blue, banyo sky blue, bike nya sky blue, stairs sky blue... tska white. Ang stairs ang kaisa isang piece na bahay na pinintura niya na may kasamang white. At pinintura niya ito this year. Si lolo talaga ang lakas magjoke, parang sementeryo lang bahay namin. Dapat ata mapadalas pagbisita ko sa memorial park. 

Speaking of memorial park, Lolo always wanted na mailibing sa Sindalan Memorial Park. Nanay niya kasi nakalibing sa Calulut, dun sa pang mahirap na libingan. He knows gaano kahirap ang pagmaintain ng place. Every November kasi naglilinis kami ang nagpipintura sa sementeryo. Tuwing uuwi ako, sobrang dumi ko dahil mga paksyet naming neighbors, tinatapon nila ang talahib at kung anu ano pang shit dun sa bakanteng lupa namin! Tapos, susunugin pa pero alam naman nilang basa pa. Kaya it leaves uling na lang at same shit, na ako rin ang maglilinis. Tapos magpipintura ka ng puti, pagdating ng November 1 may mga bakas na ng paa pinintura mo.

Ayaw na ni Lolo na naglilinis ako ng ganun. Matagal ng nagpapabili si Lolo ng lupa sa Sindalan Memorial Park. At nung makabili kami at ma-visit ang lugar, nagjoke na naman si Lolo, "Malapit na lang ako d'yan." Lahat kami tumawa. Ang lakas pa ni Lolo eh.

Lolo, nakakainis ka. Dapat di ka na nagjoke ng ganun.

Miss ko ng nakikita si Lolo na umaakyat ng bubong para kumuha ng bayabas. Natatakot akong mahulog siya pero never naman siyang nahulog. Hindi ko siya binabawalan, si mama na bahala dun. Pero matigas ulo ni Lolo. Pag umakyat si Lolo, lahat ng kapitbahay nabibigyan ng bayabas. Lahat ang ulam "bulanglang."

Miss ko na ring nakikitang nagbabike si Lolo. Madalas sa umaga diretso siya sa nagtitinda ng dyaryo. At, binabasa niya ay mga tabloid. Madalas hawak niya "Tiktik."Kahit matanda na si Lolo, mahilig pa rin. Parang kapag tanghali lang. Ililipat niya ng sa channel 2 okaya 7. Pinapanood niya mga noon time shows kasi nakakatuwa daw. Sabi niya "malaki pekpek." Sayang, Ms. Universe pa naman ngayon Lolo. Dami pekpek today. Pero mas maganda siguro tv mo sa langit no? You already!

In a way, isa si Lolo sa malaking influence sa buhay ko. Nung bata ako, pinapakin niya ako ng sili. Sabi kasi niya, kapag kumain ako ng sili magiging macho ako at popogi ako. Simula nun, lagi nakong bumibili ng mani at lagi kong pinapalagyan ng maraming sili. Pinapapak ko ang sili. Hanggang ngayon mahilig pa rin ako sa maanghang tska.. Mani. Machong macho na'ko ngayon, poging pogi pa.

I don't know about you guys pero ako lumaki ako sa bahay ni Lolo. I've always had a close relationship with him. Nung baby pa'ko, dahil wala akong tatay, sa kanya ako laging sumusunod. Akala nga nila, buntot ako ni Lolo. There we're times na I took him for granted. Sana I spent more time with him ngayong tumanda na ako. I know he's so proud of me and I sa kanya. I just hope he stayed a bit longer para magcelebrate ng 90th birthday niya. Okaya, hinintay niya na sanang magkaroon ako ng anak. Manonood sana kami ng noon time shows at makakakita kami ng "malaking pekpek." Tapos, magpapapak kami ng sili...

Hayz.. I miss my Lolo. 

Lolo, nasan ka man, I hope you are enjoying the moment. Sigurado nanonood ka ng Ms. Universe live. For now, tyagain ko na muna channel 2.

Gaano Karaming Pera ang Dapat Kong Tinatabi?

Save Na You?

Hindi pwedeng magtipid ka na lang forever. 

Wala kang mapapala kung ilalagay mo lang ang pera mo sa isang tabi. Kaya ka nga nag-iipon para may mapaggagamitan ka nito in the future di ba? Simple lang naman yon.

May gusto ka bang bagong sapatos? Bagong Celphone? Bagong damit? Bagong bag? Bagong laro? Bagong Girlfriend? Bagong Mukha? Gusto mo ng bilhin pero nagdadalawang isip ka pa. Or, gusto mo ng bilhin at bibilhin mo na talaga.

Mag-isip isip ka muna.

Ang tanong kasi eh, "Magkano dapat ang tinitipid? Magkano ang dapat iniipon? Magkano ang dapat ginagastos?"

Ang perang pwede mong gastusin ngayon, maaari mong gamitin sa ibang future gastos. Kung may ginasta ka ngayon, hindi mo na pwede gamitin ang perang pinanggasta mo sa ibang bagay.

Marami rami na rin akong nabasa about sa tamang pag-gasta. Merong nagsasabi, 50% ng kita mo dapat napupunta sa basic needs, 20% pambayad utang, 20% wants at 10% ipon. Syempre, pwede mong iba ibahin yan. Depende na rin kung ano ang goal mo. US setting to. Sa kanila mahilig silang gumamit ng credit card tsaka mga loan. Mga Pinoy takot umutang eh. Usually ang mga mahilig umutang sa'tin di rin mahilig magbayad. ^_^ Okya nakakatikim lang nag credit card, gasta ng gasta hanggang di na kayang bayaran, bigla na lang nawawalang parang bula.

Kung maghahanap hanap kayong article about Henry Sy, nung kabataan niya ang ratio niya ay 10% basic needs 90% ipon. Idol! Sa current situation ko, hindi to magiging posible sa'kin. 

Kung di kayo mahilig magcompute ng ratio, pwede nyong gayahin ang ginagawa ko. Basta na lang ako nagtatabi agad ng pera mula sa sweldo ko every kinsenas. Say 500 or 1000 tapos magtitira lang ako ng sakto hanggang next kinsenas. This way, hindi nako magpapakahirap magcompute pa ng mga ratio para malaman ko kung magkano ang gagastusin ko, magkano iipunin ko etc.

Hindi OC ang style ko. But it works for me. Gusto ko kasi simple lang para hindi ako mahirapan. Pag nahihirapan ka rin kasi minsan, dun yung point na tinatamad ka na. 

Hindi mo kailangang magfocus sa details agad. Kailangan mong magfocus kung paano magtutuluy tuloy ang ginagawa mo. Magsimula ka sa paunti unti. Pag nakakita ka ng style that works for you, improve mo na lang. Hopefully, maseshare mo rin sa iba. Malay mo makakatulong din ito sa kanila.

Then tell me, what works for you.

Save na us!

Badtrip Ka Ba?

Okay, lie low muna ako sa kung anu anong post. Balita muna ako on the other side.

Tapos na po ang poll. Results sa poll na "Pogi ba ako?" ay:

a) Yes 18 (69%)

b) Hindi 5 (19%)

c) Di ko masabi. Post ka pa pictures! 2 (7%)

d) No comment 1 (3%)

All for a total of...

98%! Tanginang blogger di marunong magbilang.

Pero

Sabi ko na nga ba pang-romansa talaga ako. Pati face ko pang-69!

Musta naman kayo?

Kahapon nagpa-carwash ako. Pers taym ko. Akala ko 1-hour lang. Sabi sa'kin ganun. Kaya umalis muna ako para magpagupit. Huuuwaaaatttt??? Nagpagupit? Oo, kahit nakakalbo na ako nagpapagupit pa rin ako. Nagpapakalbo ako malamang. Eler!

Umabot ng dalawang oras ang "complete wash." 170 petot ang carwash. Binigay ko na 30 petot na tip. Wawa naman naglilinis inabot ng lunch sa pagcarwash. Yun nga lang pati ako ginutom. 

Bakit walang nagbibigay ng tip sa'kin?

Pag-uwi

Pagtapos ko sa carwash uwi ako agad dahil tomguts na talaga. At, ang pagkakataon nga naman. 

UMULAN.

Paalis papuntang work

Nung paalis na'ko papuntang work at nagbibihis na'ko sa pangmotor kong outfit. UMULAN ng malakas.  

Nakakabadtrip.

Kung ambon ambon lang magmomotor pa'ko eh. Pero hindi ako nagtake risk. Bawal magkasakit. Baka magslide pako sa dulas ng kalsada. Pag-naka aspalto lang daan sobrang dulas niyan pag nababasa. Parang lubricant. Alam naman lahat natin ano feeling ng lubricant. 

Work

Sa trabaho sobrang bagal ng net. Hindi ako makagawa ng maayos. Goal ko is 50, wala namang quota. Pero 24 ang ideal magawa. On a good day, 100 ang ginagawa ko. Hindi lang ako marunong mag-impok ng pera marunong din akong mag-impok ng trabaho. Kaya imbes na mabadtrip ako ng todo todo dahil wala talaga akong gaanong makita kundi ang "loading" screen, badtrip lang ako. Inantok pa nga ako dahil puro umiikot ang nakikita ko sa mga tabs ko. Nakaka hypnotize. 

Pag nakadate ko si Cristine Reyes dadalhin ko siya sa work ko at papag-internetin ko siya sa laptop ko. 

Dahil nag-impok ako. Hanggang next week na ang nagawa kong trabaho. Kahit chill chill lang muna ako. 

After Work

Nasanay na akong nagmomotor lang ako pauwi. As indicated sa old post ko, it only takes 30 minutes para makauwi ako. Aabutin na naman ako ng siyam siyam kung magcocommute ako pauwi... Kainis no?

Hindi naman totally.

Habang naglalakad kami pauwi ng workmates ko may police car na nakaparada kaming nakita. Medyo may commotion. May naaksidenteng mga sasakyan. Naisip ko na lang, baka ako yung naaksidente. Hindi ko na sasabihin kung ano ang buong detalye ng nakita ko. Nakakatakot.

Labanan ang kabatripan!

Kaya siguro umulan ng malakas bago ako umalis. Thank you Lord. Thank you Mama Mary. Birthday ni Mama Mary tapos siya pa ang may gift sa'kin. The Gift of Life.

Often times nababadtrip tayo sa mga inconvenience ng buhay. Nasasanay tayo sa convenience kagaya ng internet, sariling sasakyan, cellphone, etc. na kapag nawala, parang buong mundo na nagunaw. 

Ang tanong ko sa'yo ngayon...

Badtrip Ka Ba Today?

Sawa Ka Na Ba Sa Trabaho Mo?

Often times, pag ulit ulit na lang ginagawa natin sa araw araw nagsasawa tayo. Siguro naka program talaga mga tao na magsawa. Kaya siguro maraming relasyon din ang nasisira. Kaya rin siguro nagsasawa sa paulit ulit mong trabaho. 

Ano ang sagot sa pagsasawa?

Merong mga taong dinadaan sa sipag. Tingin nila sa trabaho ay "buhay." Mabuting ng pagod kesa walang trabaho. Dahil tama nga naman. Sa panahon ngayon, mahirap na rin maghanap ng trabaho. Sila ang tipo ng mga tao na gagawin kahit ano dahil alam nilang may mga taong nakasalalay sa kanila. Often times, sila rin ang hindi na-aappreciate ng mga taong nakapaligid sa kanila. Sa pamilya, sa trabaho, mga kaibigan. 

Tignan mo na lang mga janitor na walang ginawa kundi maglinis. Kita mo naman mga street sweeper na walis lang ng walis sa patuloy na dinudumihang daan, o mga security guard na 12-oras kung magduty. O si kumag at makulit mong workmate na nagtitinda pati panty at bra ng Avon may mapakain lang sa pamilya. 

Si nanay na 24-oras ang duty.

We meet people na kahit hindi "best job in the world" ang ginagawa, sige pa rin sila ng sige. Sa kanila mo makikita ang word na "tyaga."

Meron din namang mga tao na masaya sa trabaho nila. Oftentimes, sila ang may pinatutunguhan. 

Sawa ka na ba sa trabaho?

Sample! Sample! Sample!

Today ayaw kong magbigay ng real life example na nagawa na nila. What the hell am I claiming kung sigurado na nga silang naging successful di ba? When I claim it's true, I support what I heart says all the way. 

Ang sample ko ngayon ay wala pa sa tuktok ng tagumpay.

Nung nagtatrabaho pa ako sa Makati, may nakatrabaho akong lalake, si Tito Devi Dayanghirang. Medyo pogi rin tulad ko. Pero mas pogi akong konti. Isa siya sa mga kasama ko sa kalokohan. Myembro siya ng isang banda (Circa ang named ng band). I think astig yun kase I've always wanted to be a member of a band. Kaso ni isang musical instrument wala akong alam i-play. Ni kumanta at sumayaw di rin ako marunong. 

Sadyang pang-romansa lang ata talaga ang katawan ko...

Moving forward, umalis sa trabaho si Tito Devi. Sawa rin naman kami nun sa trabaho sa call center. Super toxic at paksyet ang Team Leader (TL). Bading kasi siya at hindi namin siya pinapansin. Tapos ang hilig pang magturo ng "unethical practice" na opcors, hindi ko naman sinunod. Tapos, puro sarili lang iniisip. Ang TL namin nun ang epitomy ng mga corrupt sa lipunan ng Pinas. Sila yung tipong gagamitin ang iba para sa kapakanan ng sarili. Masaya siya sa trabaho dahil kumikita siya ng malaki. Guys, kung pwede sana wag nating tularan yon. Kung magiging masaya ka man, wag kang tatapak ng kapwa.

Going back sa topic, madalas kaming mag-usap nun ni Tito Devi about sa banda nila. Natutuwa ako tuwing may napaparinig siyang bagong tune nila sa mga gig. Natutuwa ako sa tuwing ikukwento niya na may nakakagig na silang big bands dito sa Pinas. Nasabi na yata niya lahat ng bands.. Parokya, Cueshet, Kamikazee, Sponge Cola, Rivermaya etc.. Pag nagkukwento ng tagumpay ang isang kaibigan, natutuwa ako. Feeling ko andun na rin ako kasama ang banda nila. ^_^ Di ba ganun naman talaga dapat mga magkaibigan? Natutuwa para sa isa't isa. Hindi nagkakainggitan. 

Ang una kong nameet na ka-banda niya ay ang super cute, super ganda, super sexy at super bait niyang girlfriend na super crush ko naman ay si Em Tolentino. Ang ganda ng boses niya kapag suma-sample, lalo pa siyang gumaganda kapag on-stage. 

Em Tolentino of Circa Band at University of the Assumption, City of San Fernando, Pampanga

Nagconcert sila minsan dito sa Pampanga, sa University of the Assumption, kasama nila nung magconcert sina Princess Velasco at ang Sponge Cola. Ang galing mag-work ng crowd ni Circa. Ambilis mainlove sa kanila ng mga Kapampangan. Dinala pa nga ako sa backstage. Ang saya pala sa backstage dahil makikita mo dun mga celebrity. Hehehe. Pwede pang magpapicture picture. Sobrang ganda at sobrang puti ni Princess. Tangina lang kasi nung magpapapicture na sana ako kasama siya eh bigla turn niya ng magkanta. Amputa. 

Ayaw ko namang magpa-pic kasama Spongecola. So gay.

Devi Dayanghirang, Bhel Alba, me, Em Tolentino

Super down to earth ang Circa. Lahat sila sa banda, pati mga manager nila may trabaho outside ng pagbabanda. Bilib ako sa kanila dahil kahit may trabaho silang iba, nakukuha pa nilang pumunta sa mga gig para gawin ang isang bagay na mahal nila. Ang musika. Kahit pumunta ka man sa fan page nila, active ang mga members sa pagpopromote ng kanilang music. Pati na rin ang music ng ibang banda. Hindi sila sakim. 

Sa kanila ko nakikita ang word na "dedication." At pag nakita ko ang word na "dedication" sa isang tao o grupo laging may kaakibat yun na "respect." 

Nakailang guesting na rin ang Circa sa radyo at TV. Malaki ang bet ko na sisikat ang bandang ito. 

Music Uplate Live

Simple lang naman yan. Ang dedikasyon sa isang bagay, gaano man kahirap ay nag-eevolve rin. Dahil habang lalong pinagpapaguran mo ang isang bagay, in a way, nilalagay mo rin ang isang bahagi mo at unti unti rin itong magiging sa'yo.

Ang simpleng bagay katulad ng dedikasyon nag-eevolve maging "PAG-IBIG."

Parang Pokemon lang. Napakasimple. 

Kung sawa ka na talaga sa trabaho, umalis ka na d'yan. Maghanap ka ng bagay na mapagtutuunan mo ng dedikasyon. Dun ka lalago. Kung wala kang makita, hindi ka marunong makuntento. Kahit anong hanap mo, tatamarin at tatamarin ka rin. 

Minsan, kailangan mo lang ma-appreciate ang sarili mong gawa. And that is all that matters. 

You can join "Circa" sa facebook at http://www.facebook.com/groups/circabanda/ 

Eto FB profile ni Devi: http://www.facebook.com/profile.php?id=1101246324

Eto kay Em: http://www.facebook.com/i.am.em.tolentino

Don't forget to subscribe to my blog if you like my posts! Thanks for visiting my simple blog! Cheers!

Paano Pumasok ng Hindi Nalelate?

Ang hirap labanan ng katamaran kasi nga nakakatamad. 

Nagising ka na ba ng alarm clock tapos ayaw mo paring tumayo? Papatayin mo ang alarm clock, set mo ng 10 minutes, alarm, set 10 minutes, alarm, set 10 minutes... zzzzZZZZZZ!

Worse case, alarm, patay alarm clock, tulog!

Aba kuya, aba ate, gumising ka na. Anong petsa na? 

Guilty rin naman ako sa scenario na'to. May araw kasing nakakatamad talaga. Pero alam ko na ang perfect solution sa problema mo. 

Unang una, bakit ka nga ba puyat? Alamin mo ang rason kung bakit ka puyat at gumawa ka ng paraan kung paano mo ito maiiwasan. 

Nanood ka na naman ng bold? Nakipag-inuman ka? Jerjer? 

A lot of times, ang main reason ba't ka tinatamad bumangon ay dahil inaantok ka pa. Ang simleng solusyon d'yan ay, huwag kang magpuyat. 

Kung mahilig ka lang talagang manood ng bold sa youjizz, araw araw ka na lang magdownload in advance ng gusto mong panoorin, para pag-uwi mo, nakaready na. Hindi mo na kailangang tignan ang word na "buffering." Panira yun. Nakakabitin.

Kung makikipag-inuman ka. Uminom ka ng konti tsaka ka umuwi. Hindi porke hindi ka uminom ibig sabihin hindi ka na maranunong makisama. Paminsan, dapat sila naman ang makisama sa'yo. Kung di mo maiwasan uminom, magschedule ka ng araw na wala kang pasok kinabukasan. 

Kung jerjer ang dahilan kung bat ka napuyat tsaka nalate ok lang yon. Understandable yon. Basta pagdating mo sa office tapos tinanong ka ng boss mo ba't ka nalate. Wag kang magsisinungaling. Sabihin mo nagjerjer ka. Sigurado ako maiintindihan ka niya. Very reasonable naman yun. 

Pangalawa, kung may lakad ka bago magtrabaho, matuto kang magbudget ng oras. Kung alam mong sasakto ka lang pagpasok, wag mo ng lakarin. Dahil 90% of the time, kung lagi ka lang nagpapasakto sa oras, lagi ka talagang nalelate. Tayong mga Pinoy, mahilig tayong mangarap. Kagaya ng mangarap na ang jip na sasakyan mo ay hindi matakaw. Kagaya ng pangarap na hindi ka matatraffic on the way sa trabaho. 

Maging realistic ka sa pag-estima ng oras. Kung di mo kayang i-estima, maglaan ng extra oras pa. 

Pangatlo, walang pangatlo. Simpleng buhay to. Simple lang ang tips ko. Hindi ako OC na dapat 1 to 3, 1 to 5, 1 to 10 ang listahan. Pang noob lang yon. 

Concrete, real life, doable example:

Ang sample na ito ay base sa real life routine ko:

Ang pasok ko ay 3pm to 12 midnight araw araw. Magcocommute ako mula Sindalan hanggang Hensonville sa loob ng 30-55 minutes. Tama, highly variable ang byahe based so obserbasyon ko. 30 minutes lang pag swerte. 55 minutes pag natyetyempo ako sa mga tanginang matatakaw sa pasahero. 

Ang teknik ay nagsisimula sa oras ng pag-uwi. Hindi sa oras ng paggising. Pag-uwi, diretso uwi. May araw na nagkakayayaan mag-"Hacienda" (local disco sa Angeles City). Sige sasama ako. Uwi ako around 1am to 1:30am. Counted na yun as pakikisama. Besides, ayaw ko naman talaga dun. Masaya ako kasama ko mga kawork ko pero hindi talaga ako mahilig uminom, magsayaw, kumanta, etc. Di ko rin trip makipagbonding sa ganung lugar kasi hindi ko maintindihan kausap ko dahil sobrang ingay.

Uwi ako in say 1 hour, shower for 10 minutes max then tulog atad by 2-2:30. Gising ako ng 8:30am. Kape, net, gawa ng kung anu ano. Tulog ulit ng 12 hanggang 1pm. 

Aha, tulog ulit! Ang pagtulog ulit bago pumasok ay isang secret teknik. Ginagamit ko itong paraan para gising na gising pa rin ang pagdating sa trabaho. Try mo man. Ako nagturo nyan kya Naruto tska Rock Lee kaya lagi silang hyperactive. Tanong nyo man sa kanila. 

Gising ako ng 1pm, tunganga for 5 minutes, nakahiga lang. 1:05, babanggitin ko ang aking mantra. Importante ang mantra. Ito ang magseset ng mood ng buong araw mo.

"Ang pogi pogi ko talaga. Ang pogi pogi ko talaga. Ang pogi pogi ko talagaaaa..."

1 minute lang yon. Nakabudget lang oras ko eh. Si Brad Pitt tsaka Tom Cruise buong araw silang nagsasabi niyan eh. Ako lang din nagturo sa kanila ng secret teknik na yan. Nasobrahan na ata sila. 

1:07pm hanggang 1:30pm, kain and toothbrush. Tapos 10 minutes sa pagtae (matagal kasi mahilig akong magbasa habang tumatae) then another 15 minutes sa pagligo and pagbihis. 

1:55pm nakaalis na ako sa bahay para maglakad papuntang kanto.

By 2pm nakasakay na ako ng jeep papuntang work.

Ganyan lang my friends, relatives and fans. At hinding hindi na kayo malelate papuntang work. Yan ha, alam mo na paano pumasok on time!

Unless end of the world na.

Tandaan, hanapin ang cause ng puyat, solusyonan. Mag-estimate ng oras pero maging realistic.

Ang jerjer ay valid reason.

Secret lang natin yan ha! ^_^

Paano Mag-ipon ng Pera?

Paano Mag-ipon ng Pera?

Originally naisip ko ang title dapat "Paano Mag-ipon." Thought it should be obvious pero maraming feeling matalino sa Pinas pero tanga naman talaga thus, "Paano Mag-ipon ng Pera?"

Kahit saang blog ka pumunta, kahit anong article sa kahit anong website or libro, magazine, etc. Simple lang ang gagawin mo para makaipon ng pera.

Magtabi ng kahit magkano sa iyong kita (or baon).

That means kung ang sweldo mo ay 10,000 pesos kada buwan, pwede kang magtabi ng kahit tag 1,000 pesos sa bangko or alkansya man lang. Kahit 500 pesos lang pwede rin. Ang point dito, pagkatapos ng buwan, dapat may natitira kang 500 pesos na tinatabi. 

Kung magtatabi ka ng 500 buwan buwan sa loob ng isang taon magkakaroon ka na ng 6,000 pesos. Sa loob ng 10 taon, aabot ito ng 60,000 pesos! Wala pang interes yan. 

60,000 lang??? 10 years? Haler!

Tandaan, 500 lang yan buwan buwan.

What if 1,000 ipon mo kada buwan? Pa'no kung 2,000?

Opcors alam mo na lahat ng kapakshetan na sinasabi ko. Ang tanong, bakit wala ka pa ring ipon? Most likely, may kati kang gumastos sa isang bagay. Worse, may kati kang bumili ng maraming bagay. Madalas yun talaga ang dahilan kung bakit hindi ka makaipon.

Adek ka ba sa sigarilyo? Adek ka ba sa alak? Adek ka ba sa mall at magshopping? Adek ka ba lumabas gabi gabi? Adek ka ba? Kung oo ang sagot mo, malamang dun lang napupunta ang lahat ng pera mo. 

Kung gagamitin mo ang pera mo sa isang bagay tulad ng bagong relo, nililimita mo ang sarili mo sa pagbili ng ibang bagay tulad ng pagkain o damit. Simple lang naman to. Kahit hindi pera yan. Kung pagtutuunan mo ng isang oras ang pakikipagtsismisan, nililimita mo ang isang oras ng buhay mo sa tsismis over sa paggamit nito sa ibang bagay tulad ng oras para sa pamilya, oras para sa girlfriend/boyfriend, oras sa pag-aaral. 

Gets ba?

Eto pa ang example:

Matagal ko ng gustong magkakotse. Ngayong may kotse na'ko, gusto ko itong i-setup. Gusto kong magmukha ang kotse ko ng ganito:

Pangarap Kong Setup ng Kotse

Sobrang gusto kong pormahan ang kotse ko. Natutukso akong unti untiin ang pagsetup sa kanya hanggang magmukha siyang ganyan. Malaki rin kasi gagastahin kung minsanan kong bibilhin lahat ng accessories ng kotse para pumorma siya ng ganyan. Yun nga lang masakit sa bulsa. 

May mga pangarap ako na kailangan kong marealize na hindi ko pa dapat dapat makuha. Oo, sa ngayon kaya ko ng i-setup ang kotse. Pero, gagamitin ko na lang ang pera sa ibang investment. For now, ang perang iniipon ko pinambabayad ko ng tuition sa graduate school. Bakit?

Kasi, magagamit ko ang degree ko in the future para makabili ng pamporma. Kung dati ang rate ko eh 69-100 per hour sa pagtuturo, pag natapos ako ng Masteral magiging 500 per hour na ako. Kung magtuturo ako ng part-time, 4 hours a day, 5 days a week. Kikita ako ng 10,000 pesos sa loob ng isang Linggo! Tapos kikita pa'ko sa existing trabaho ko. Ba, andami ko ng pera nun. Lalo akong popogi! At mapapapogi ko na rin ang kotse ko. 

But then again, 2-3 years pa bago ako matapos sa Masteral ko. Kailangan ko pang pagbutihan ang pag-aaral para matapos. Yung perang iniinvest ko para sa pag-aaral hindi ko magagamit pamporma. 

Okay lang kasi pogi naman ako. 

Lessons: 

Mag-ipon. Huwag gumasta. 

Ipon now, invest, gastos later.

Kahapon may nagsabi kuripot daw ako. Para daw akong Ilokano kung magtipid. Hindi ako kuripot, marunong lang akong magsave para sa GAGASTUSIN ko sa FUTURE.

note: Hindi ko tinuturing na GASTOS ang pag-aaral. Privelege yun. Yung perang napupunta sa pag-aaral ay INVESTMENT. Kahit isang milyon pa babayaran ko tuition sa UP hahanap at hahanap ako ng paraan para makapag-aral dun dahil ang edukasyon ay higit sa kahit ano pang yaman. 

Be Careful What You Wish For

Sabi nila, kapag magsisimbang gabi ka raw, magwish ka araw araw at pag natapos mo ang lahat ng araw...

Matutupad ang wish mo.

Nakaka limang simbang gabi na ako at totoo nga namang lahat ng hiniling ko nagkatotoo. Ang huli kong wish, magkaroon ng sarili kong kotse. 

At by May ngayong 2011, nagkaroon nga ako ng brand new second hand car! Dream car ko 'to dati. Isang Mitsubishi Lancer 98' GLXi A/T or commonly known as pizza pie. Korteng pizza pie kasi ang tail light nito. Mula bata ako gusto ko ng magkaroon ng ganitong kotse. Pinangalanan ko itong "Andrew Jr." dahil sa plate number niya. Sakto puti rin ang nakuha ko. Maalikabok kasi sa amin kaya gusto ko puti. Hindi halata ang alikabok sa puti eh. ^_^

Laking tuwa ko ng makuha ko ang kotse. Laking lungkot ko nung sunud sunod na masira ito. So far eto na napagawa ko sa kanya:

power window 500

radiator flushing 500

coolant 300

tire alignment 400

surplus radiator 4000

aircon 2500

Total 8200

Sobrang sakit sa bulsa. Tapos ang lakas sa gas. Once or twice ko lang siyang ginagamit kasi pag pupunta akong Clark, siguro 250-300 sa gas balikan. Nayupi pa yan sa harapan nung minsang sumagi siya habang nagpapark ako sa masikip naming gate. Buti na lang naawa sa'kin ang mekaniko at pinukpok nila for free!

Dalawang beses na rin akong nasiraan sa daan. Yung una, nag overheat siya sa harap ng Angeles University Foundation. Tumulong sa'kin Dutch national pa. Pinanood lang ako ng mga Pinoy. Ni wala man lang nag offer sa'kin ng tubig. Bumili pa ako ng distilled water. 80 pesos!

Pangalawang beses sa may Sacop, overheat na naman. This time yung mga jeep pang Angeles San Fernando, dinagdagan nila yung tubig na dala ko. Yung isa binigay pa ang container ng tubig niya sa'kin. Mga manong, pagpalain kayo ng Diyos!

So far puro nakikita ko ay gastos sa hiniling ko. 

Pero sa isang banda, nagamit ko si Junior nung emergency na kailangan naming dalhin si Lolo sa Ospital. Namatay din si lolo kinabukasan pero it bought time for us to be with him kahit saglit lang. Nagkaroon ako ng friend na Dutch na alam kong "mabuting tao" kahit stranger ako tinulungan niya ako. Ganun din ang gagawin ko niyan kapag may nakita akong nasiraan at walang tumutulong sa kanila. Nawalan ako gana sa mga Pinoy nung unang beses na masiraan ako. Pero nabawi naman ito sa pangalawang overheat ni Junior. Ginagamit ko si Junior kapag sweldo para maisakay ko mga katrabaho ko pauwi. Delikado rin kasi pag sweldo, uwian namin alanganing oras kaya malaking tulong may sariling sasakyan.

Oo, magastos magkaroon ng sariling kotse. Pero, ito yung winish ko kay Lord. Naguguilty ako sa inis ko sa gastos at hindi ko naaappreciate yung tulong ni Junior sa'kin. Ang gastos ay gastos, ang tulong ay tulong. Dapat matuto kang magtimbang kung ano ang nakakabuti sa hindi.

Sa huli, payo ko na lang ay mag-ingat kung ano ang hinihiling mo.

Dapat ang hiniling ko brand new?

Hehehe. Hindi. Okay na si Junior!

Tagal naman ng susunod na simbang gabi! ^_^

Paano Makakatipid Sa Pamasahe?

Gusto kong makatipid sa pamasahe. Kung habang buhay tataas ang gas, habang buhay ring tataas ang pamasahe. Araw araw, kung magcocommute ang laki ng naibabawas nito sa budget ko. Kakain pa'ko, bibili pa'ko ng kung anu-ano, may darating pang unexpected na gastos.

Heto ang breakdown ng gastos sa pamasahe sa isang tipikal ng workday ko:

Papunta:

14 pesos Angeles

8 pesos Villa Pampang

8 pesos Hensonville

Pabalik:

8 pesos Checkpoint

15 pesos Sindalan

Total = 53 pesos

Di pa ako nagtatricycle nyan. Sa isang Linggo, ang gastos ko for pamasahe sa work eh tumataginting 265 pesos! Kung sanang malapit lang ako tulad ng iba kong katrabaho.

Isa pang problema ko ay oras. 3pm ang trabaho ko, kailangan kong umalis ng bahay in advance dahil kulang kulang isang oras ang byahe. Pag-uwi naman, minsan umaabot ako ng isa't kalahating oras para makauwi. Ang daming matatakaw na jeep kasi kapag madaling araw. Hindi ko naman sila masisi kasi konti lang din ang pasahero.

Buti na lang, binili ako ng tatay ko ng motor.

Ang motor ko ay isang SYM Bonus X. Hindi siya sikat na motor at brand. Nagresearch na rin ako sa reliability ng brand na'to. Matibay naman pala siya, gawang Taiwan. Di siya China or Philippine made. May estudyante kasi ako dati, nasunog na lang daw bigla ang motor niya na ang tatak ay "Motorstar."

Ang tatak "Racal" naman delikado kasi may pending case sila sa pagkopya ng disenyo ng ibang motorcycle companies.

Hindi pa definite ang tantya ko sa gastos ko sa gas. Tinitignan ko pa kung magkano talaga gastos ko per liter. Uupdate ko kayo kapag nagbago na ang current estimate ko. Pero sa ngayon ang takbo ko per liter ng premium unleaded eh 45 kms.

Ang regular na ruta ko sa trabaho ay 20 kms. papunta at pabalik. Araw araw ako rin namamalengke kaya umuuwing nasa less than 150 pesos ang gastos ko sa isang Linggo.

265 pesos (commute) - 150 pesos (gas) = 115 pesos natitipid ko kada Linggo sa pamasahe. Simpleng estimate nga lang to dahil kailangan kong idiskwento ang ginagastos ko rin sa maintenance ng sasakyan kagaya ng paglilinis at pagpapachange oil. Very minimal naman ang mga ito kaya ikokonsidera ko na ang mga 'to na "negligible."

Pero ang pinakamalaking natitipid ko sa pagmomotor ay oras. Kung nakamotor ako, it only takes 30 minutes max ang byahe. Kung susumuhain, nakakatipid ako ng isang oras na pwede kong gamitin para sa ibang bagay tulad ng pagtulog, pag-internet, pagnood ng bold (oh common, wag magreact ng violent, paminsan minsan lang naman), pagtunganga okya chill chill lang.

Ang laking tulong ng motor talaga. Ang catch lang dito ay, ang motor ay 38,000 pesos kung cash at 1,650 pesos per buwan kung huhulugan ng 3 taon. Hindi rin ako makakatipid sa pera kung maghuhulog ako buwan buwan. Ang matitipid ko lang ay oras. Ang 38,000 pesos magagamit ko rin bilang investment sa ibang bagay tulad ng stock trading okya gumawa ng bagong business. Pero 'mpre ibang topic na yon at irereserba ko sa ibang araw.

Buti na lang may tatay akong mabait para ibili ako ng motor.

Dahil sa kanya, nakakatipid ako sa pamasahe at oras.

Buhay ng Isang Simpleng Tao

Bente singko anyos na ako. Gusto kong mag-stuck na lang ako sa bente singko pero ganun din yung ginusto ko noon disiotso ako at taun taon ganun na ang wish ko. Sa October, tatanda na naman ako ng isang taon. Okay lang, mukha pa rin naman akong 18.

Wala akong bisyo. Hindi ako nagsisigarilyo. Never pa nga akong nag-puff. Hindi rin ako umiinom. In fact, allergic ako sa alak. Sa tuwing sasabihin ko yung part na "allergic" ako sa beer nagsisitawanan ang mga taong hindi pa nakakakilala sa'kin. Akala nila nagjojoke ako.

Joke your face.

Hindi ako mayaman. Sa totoo lang marami pa nga akong utang. Sa susunod na Linggo, dadagdag pa ang utang ko kasi enrollment ko na sa Masters. Okay lang umutang, investment ang pag-aaral. Honor na rin yun kasi nag-aaral ako sa number one university ng Pinas, sa Unibersidad ng Pilipinas! O ha!

Writer ako sa isang SEO company. Araw araw ang pasok. Monday to Friday. Di nga lang 8am-5pm. 3pm to 12 mn ako. Supposedly, panggabi kami. Okay na ang sched ko. Masaya naman kami sa trabaho. Pwede kaming magbreak kahit anong oras namin gusto, kahit ilang beses. Kami kami lang nagluluto ng uulamin kapag lunch (lunch namin eh 7pm). Ako namamalengke. Minsan, ako rin naghuhugas ng plato. Toka toka lang kami sa trabaho. Sa bahay, mag-isang anak ako.

Nakatira ako sa bahay ng lolo't lola ko. Hiwalay magulang ko, sa nanay ako nakatira. Meron akong Tito at Tita. Si Tito indefinite kung umuwi sa bahay, nagtatrabaho kasi siya sa Maynila, si Tita, umuuwi kapag weekend. Mag-isa rin akong apo. Ang tipikal na araw ko ay ganito. Gigising ako at ji-jingle. Magtitimpla ng kape pagtapos buksan ang PC. Mag-iinternet ng kung anu anong shit at manonood ng "Face to Face" kapag 10:30 na sa channel 5. Paminsan, nanonood ako ng Eat Bulaga. Nakakatawa kasi eh. The best yan. Kapaksyetan lang ang "Happy Yippie Yehey." Kain ng breakfast habang nood ng tv. Tapos pahinga. Minsan, nagna-nap muna ako bago mag-ayos for work. Inaantok kasi ako minsan pag konti ang tulog. Pag di ako nakatulog, natutulog ako ng 30 minutes after kumain. Pwede naman. Sinasamantala ko rin yung natutulog na naka-aircon. Masarap eh. Walang aircon sa bahay.

Nagmomotor lang ako usually kapag araw ng trabaho. Ang tipid kasi sa gas. Pero ang pinaka malaking naitutulong sakin ng motor eh oras. Kapag nagagamit ko ang motor ko, 30 minutes lang nakakarating na'ko sa trabaho. Max time limit ko pa yun ha. Tapos, nakakauwi rin ako ng maaga. Mahirap kasi ang transpo kapag madaling araw, 24/7 nga ang jip, matatakaw naman. Pag-uwian gusto ng tao, makauwi na't magpahinga. Otherwise, gusto mo lang manood ng bold.

Kapag Sabado nag-aaral ako sa UP Pampanga. Dun ako gumraduate ng college, dun din ako gagraduate ng Masters. Naka-isang sem na ako. Sana maganda ang grades ko. Bago ako magstart mag-Masters sinabi ko sa sarili kong pagbubutihan ko na ang pag-aaral.

As usual, tinamad ako.

Pero paminsan lang.

Nag-aral din naman ako ng mabuti compared sa performance ko nung college.

Pag Linggo, nagsisimba ako. Hindi ko na maalala ang huling araw na namiss ko ang pagsisimba. Pwera na lang nung sinugod namin si Lolo sa ospital, hindi ko na talaga maalala ang huli namiss ko ang misa. Mahalaga ang pagsisimba. Kung magpapalakas ka man sa isang nilalang, wag sa kurakot, wag sa Government Official, tumakbo ka kay Lord. Hinding hindi ka Niya pababayaan. At siyempre, tatapusin ko ang post ko sa pangarap ng isang simpleng taong katulad ko. Gusto kong yumaman, para makatulong sa ibang tao. Gusto kong magkaroon ng magandang buhay ang future pamilya ko. Ayaw kong magutom sila. Higit sa lahat, gusto kong maging mabuting tao sila.

Yun lang.
Isa na naman ako sa milyong Pinoy na gustong gumanda ang buhay. Pero isa ako sa iilan na gagawa ng paraan para gumanda ang buhay ko ng hindi mag-aabroad dahil "no choice" dun lang ang swerte, na aapak ng kapwa para makuha ang pansariling kapakanan, magpapakasosyal para magkaroon ng "sosyla" friends, na magnanakaw.

May iba pang paraan.