Paano Yumaman: Conversations with a Millionaire Uncle

Nung isang araw, nagsabi si Muti-Millionaire Uncle na dadaan siya ng bahay. Nagrequest siya ng beer. And, kami namang masunurin, bumili kami ng beer. Alam ko specifics na gusto ni Muti-Millionaire Uncle. Anim na malamig na malamig na San Mig Light. Very particular si Uncle. Kapag umaga, dapat meron siyang kape galing McDo. Kapag makikipagkita ka sa kanya, magbaon ka dapat ng either brewed coffeee ng McDo or San Mig Light. Anyway, kapag bumili ka ng beer, 'mpre dapat bumili ka na rin ng pulutan. Bumili kami ng tatlong klase ng pulutan. Kung magse-serve man kami kay Muti-Millionaire Uncle, dapat lubus lubos na. 

Pero hindi kami super serve kay Uncle dahil lang mayaman siya. Sobrang laki ng utang na loob namin sa kanya. Siya ang takbuhan namin kapag nangangailangan kami ng pera. Nung ma-operahan si Lolo and Uncle ko, sa kanya kami tumakbo para umutang. Hindi siya nagtanong kung kelan kami magbabayad, ang tanong niya lang ay "Magkano?" at "Sapat na nga ba yan?" Ang liit na pabor 'yung bibili kami ng beer, kape o pulutan. Medyo natatagalan din ang bayad namin sa utang. And tuwing magbabayad kami, nagugulat siya kasi nakalimutan niya na daw 'yun. Madalas ayaw niya ng tanggapin ang bayad. Kapag nag-iinsist kami, kalahati na lang kinukuha niya. Swerte niya daw yung pagtulong sa'min. Masaya siya kapag tinutulungan niya kami.

Siya din nagbigay ng kotse sa'kin dati. 

Simple lang si Muti-Millionaire Uncle. Ang lagi niyang suot e plain white t-shirt na Hanes, shorts at tsinelas. Tapos may dala siyang white towel palagi. Dati "Good Morning" lang tatak nun. Ngayon naka "Lacoste" na siya. Regalo daw sa kanya.. Natatawa ako sa tuwing ikukwento ng driver niya na pinagkakamalan daw siya ng boss at driver si uncle. 

Just to give you an idea kung gaano siya kayaman. Na-share niya (nung medyo lasing na) na ang kinikita niya buwan buwan ay nasa dalawang milyon na. Galing daw sa renta ng properties niya. Sa properties niya yun ha, hindi yun ang main business niya. Ang business niya ay sa construction.. So, ang kinikita niya 2M, ON THE SIDE palang yun. 


Nakakatuwa kwentuhan nila nina Mama. Nakwento ni Muti-Millionaire Uncle nung bata pa sila. Kung anu ano daw nire-repack nila para mabenta sa Maynila. Ang pagkain, isang pirasong scrambled egg na hinati sa apat. Tag-isa silang magkakapatid. Tawang tawa ako habang kinukumpas ni Uncle ang kamay, ginagaya kung paano hatiin ng nanay niya ang scrambled egg. Dinaan nila sa sipag at tyaga ang pagyaman daw. 

Pero sa susunod kong sasabihin dun talaga ako napaisip. Tingin ko yumaman si uncle dahil dito..

Nun daw high school si Uncle, niyaya siyang magtanan nung girlfriend niya. Yun o. Chance na sa unli jerjer. Kapag high school ka sobrang mapusok ka pa di ba? But guess what, tinanggihan siya ni Uncle. Sabi ni Uncle "Paano na kinabukasan natin? Hindi na dapat maranasan mga magiging anak natin ang dinanas nating kahirapan." 

I think that explains everything. Inuna ni Muti-Millionaire Uncle ang future niya kesa sa present. Fast forward ngayon, nag-high school reunion daw sila and nakita niya ang ex niya. Losyang na at sobrang taba. Si Uncle, hindi pa rin daw tumatanda sabi ng ex niya. Kwento ni Uncle, hindi niya ma-imagine na magiging asawa niya yung ex niya sa lagay niya ngayon. Sobrang taba daw talaga e. 

Magsakripisyo muna ngayon, magfocus sa career.. 'Pag mayaman ka na, dun mo na gawin lahat ng gusto mo. 

Tama ang ginawa ni Muti-Millionaire Uncle dahil priority niya ang pagpapayaman. 

But what if pinili niyang makipagtanan? Mali ba 'yun? Siguro kasi hindi niya priority ang love life. But who knows? Baka lalo siyang nagpursigi para sa pamilya niya. 

Etong huli kong girlfriend, siya yung kaisa isang girlfriend na nakonsider kong pakasalan at maging nanay ng mga magiging anak ko. Last week, na excite pa nga ako kasi delayed siya ng 2 weeks. Akala ko magiging tatay na'ko. Nagregla na siya a few days ago.   

Kaka-break lang namin ng girlfriend ko kanina due to some major differences. I wonder kung tama ang nangyari. Hindi ko na priority ang pagpapayaman. Gusto ko lang ng masaya at simpleng pamilya. 

Putanginang pag-ibig yan.   

Trabaho

Gagawa ka na rin lang ng desisyon, gawin mo ng tama sa umpisa pa lang.

May taong naghahanap ng kahit anong trabaho para sa sweldo. 

Hindi ako yun. 

Oo, inaamin ko natagalan ako sa paghahanap ng trabaho. Hindi naman sa tamad o maarte ako. In truth, madali lang makakuha ng trabaho. Ang dami dami ngang job opening e. Pero wag na wag naman sanang isipin ng iba na hindi ako naghahanap. Lalung lalo namang hindi ako tambay. 

Hindi lahat ng walang trabaho tamad. Meron ding naghihintay lang muna. 

To tell you honestly. Gusto kong magtrabaho sa Gobyerno. Kaya nga hindi ako nag-abroad para gamitin ko yung skills ko dito sa bansa ko. Ayaw kong magtrabaho sa ibang bansa. Gusto ko yung lahat ng tax ko napupunta sa sambayanang Pilipinas. Gusto ko, yung goods na binibili ko hanggat maari, galing ng Pinas. Gusto ko, manilbihan ako. 

Yun lang, it's either matagal tumawag ang mga ahensya ng Gobyerno, walang bakante o may kamag-anak na silang pinasok bago pa ako (Tangina this!).

Yep. Nakakainis. 

Pero hindi yun dahilan para tanggapin ko ang kahit anong trabaho. Namimili din ako ng papasuakn ko. Kahit na sabihin na nating naghihirap na'ko. 

Bakit? Kasi gusto kong magtrabaho sa isang kumpanyang mamahalin ko. Gusto kong mapunta sa isang trabahong gigising ako araw araw ng masaya. 

Ayaw kong gumaya dun sa mga taong araw araw parang parusa ang trabaho nila. 

Ayaw kong gumaya dun sa mga taong ang daming dada wala namang gawa. 
Ayaw kong gumaya dun sa mga taong tinitiis pagmumukha ng putanginang amo nila dahil wala na silang maisip na ibang trabaho.

Hindi ko naman sinasabing mali sila.

Ang sinasabi ko lang, gusto kong mapunta sa isang lugar na hindi ko pagsisisihan. 

Ang hirap kasi nung hinusgahan ako na kesyo wala akong trabaho wala na akong pangarap sa buhay.
Ang hirap sa inyo ang dali niyong maghusga. Ang gagaling niyo kasi e.  

Mali ba yung naghintay ako para piliin ko yung trabahong mamahalin ko?

May trabaho na ako ngayon at masaya ako. 

Hindi ako tinatablan ng Monday sickness. Nuff said.

 

Siya na ang happy.

The Joy of Waiting

A few hours ago, I decided to watch "You've Got Mail." For those of you who haven't watched the movie yet, here's a quick link for the synopsis. This movie stars Tom Hanks and Meg Ryan. It's a pretty old movie and it brought back a lot of great memories.

Nung wala pa ang putanginang Facebook, Twitter, Instagram o whatever we only had e-mail tsaka chat. Oh, how thrilling 'yung may kausap ka from the opposite sex (sa pagkakaalam mo) tapos nagkukwentuhan kayo as friends and even flirt a little. Ang sarap isiping super hot chick ang kausap mo as opposed sa makikita mo agad ang itsura via Facebook, Twitter, Instagram or kung anu anong shit. Haha. Nakakamiss yung anonymous yung kausap mo and then curious ka kung maganda nga siya or mabait or kung magkikita man kayo if ever.

It's like waiting for your favorite song sa FM radio. Magpe-play muna si DJ ng mga lima hanggang sampung songs bago i-play ang paborito mo. Unless, nirequest na siya bago mo pa nabukas ang radyo. And I can also remember listening to the daily vote countdown. Tatalon pa'ko nun kapag no.1 ang paborito kong kanta.

Kaya ako, I barely listen to my playlist na. Whenever nagda-drive ako, I turn on the radio and listen to FM music. Minsan, nakikinig lang talaga ako sa mga dj at mga wala nilang kwentang topic. Nag-eenjoy ako sa debate kung alin dapat ang unang gawin kapag nagtitimpla ng kape, uunahin bang ibuhos ang tubig o maglalagay muna ng kape at asukal. Gusto ko ring naririnig yung mga naghahanap ng pag-ibig. Tatawag si lalake tatawag si babae tapos mag-uusap sila with the DJ. Tapos biglang may tatawag sa pangalan ni babae, amo pala niya at may iuutos. Kaya pala mahina ang boses ni ate, hindi alam ng boss na tumawag siya sa radyo.

I get impatient when I wait for my favorite song. Pero even if I wait for 10 songs and then pinatugtog ang paborito kong kanta, nakakalimutan kong naghintay ako ng sampung kanta para lang marinig ko siya. It's well worth the wait. 

Call me outdated pero gusto ko talaga ang mga ganito. I no longer like listening to my playlist because it contains all my favorite songs. Yep, ironic pero hindi ko rin ma-explain ng maayos e. Hahaha. Makikinig na lang siguro ako sa playlist ko kapag nagja-jogging ako.

A few posts ago, I talked about not giving in to the pressure of getting married. Lately, I've been thinking about it a lot and it's building up. Getting married is such a BIG THING and somehow, I'm already looking forward for it. Having a wife you'll wake up to every morning, kids na makulit (kaugali ko), being independent and finally ligal na ang sex.

But I can't get married now. Maybe in the near future. I just have to wait I guess.

I know it'll be all worth it. 

Tiwala sa Sarili

Kung gaano mo kailangan ng mga taong nagtitiwala sa'yo, ganun din kalaki ang atensyon na pwede mong ibigay sa mga taong hindi nagtitiwala sa'yo.

Matapos mapahiya sa 21k run ko sa 2013 La Salle Animo Run  (natapos ako ng lagpas tatlong oras, wala na yung crowd!), binalak kong sumali ulit sa susunod na taon. 

42k
Yun nga lang, biglang nagkaroon ng 42k run ang Animo Run V (five) 2014 kaya nagdalawang isip akong sumali sa full marathon. 

I've always been a risk taker. Hindi ko rin alam kung makakayanan ko ang full marathon. 42 kilometers un. Ang pinakamahabang natakbo ko is 21 kilometers. Sobrang sakit ng paa ko after ng run ko sa 21k paano pa kaya ang 42? 

Well.. Yun nga ang masaya e. Yung matapos mo ang isang bagay na hindi mo sigurado kung kakayanin mo. Ano bang thrill ng tinatapos mo ang isang bagay na alam mong kaya mo na 'di ba?


Training
Nung bandang December ko binalak mag-training. Kaso lang, inconsistent ako sa pagtakbo. Grabe kasi ang lamig nung December, ang hirap tumayo sa kama sa sobrang lamig. Tapos, pag nakatayo ka naman ng kama, ang hirap namang tumakbo dahil sa sobrang lamig din. Wahehehe.. Nanginging katawan ko, hindi ako makatakbo ng maayos. 

Paano ma-overcome ang katamaran?
Para ma-motivate pa akong mag-training, ang ginawa ko na lang is nag-sign-up na agad ako sa full marathon. Wahehehe.. Putanginang Php 1,500!!! Grabe, kung hindi ko tatapusin ang 42k para ko na ring sinabing pinamigay ko lang ang pera ko. 

By January, naging consistent ang pagtakbo ko. MWF ang training. Morning and night plus isang long run ng Sabado. May mga araw na hindi ako nakatakbo due to unavoidable circumstances, meron ding hindi ako nakatakbo kasi tamad ako. Pero more or less tuluy tuloy ang training ko. 

Sina Mama and Tita, ilang beses akong niremind na kung hindi ko na kaya e sumuko na ako. Ilang beses din akong tinanong kung kaya ko ba talaga.

Etong February, nag-improve na ng malaki ang endurance ko. Bumili ako ng bagong sapatos kasi yung luma kong sapatos masakit na sa paa. Masyadong manipis ang padding. Masakit ipangtakbo kapag matagalan na. Na-cutan din ako sa ad sa dyaryo ng Adidas Duramo 6. Very colorful kasi tska 3k lang. Wahehehe. Tapos nung tumingin ako sa mall, naka-sale pa bigla ng 10% kaya around 2.7k na lang ang shoes. Binili ko agad. ^_^


Start
March 9, 2014. Race day.

Si girlfriend medyo nagwo-worry para sa'kin. I assured her na titigil ako kapag di ko na kaya.Sinisipon kasi ako nun at medyo masama rin ang pakiramdam. Gumising ako ng 1am dahil 3:30 am ang gun start. Kelangang kumain ng maaga dahil mahaba habang takbuhan pa ang gagawin ko. Nauna na'kong pumunta sa start line at pinatulog ko pa ulit si gf. Sumali siya sa 10k run pero 5am pa ang takbo niya. 

Pagdating sa starting line. Nagbigay ng opening remarks ang host, nireview ang mapa. Pinagwarm up kami ng konti tapos binigyan kaming lahat ng glow stick para makita kami ng mga sasakyang dumadaan. In a few minutes tumunog na ang signal for the marathon.
 
Ang start ng takbo 42k e very tense. Walang halos nagsasalita. Lahat halos nagfo-focus lang. Since marami rami na rin akong nasubukang fun run, nasanay na rin ako na dapat e easy lang dapat ang run kapag umpisa. Dapat mag-conserve ng energy hanggang makalahati mo na ang run. Andaming tumakbo ng matulin either dahil matulin nga ang takbo nila o nagyayabang lang sila dahil ayaw nilang magpatalo. ^_^ After 30 minutes ng easy run ko, unti unting bumagal yung mga nakipag-unahan. Isa isa ko silang nilagpasan. 

Kaso, after ng isang oras kong takbo. Ako naman ang nakaramdam ng sakit at pagod. Usually nafi-feel ko un sa unang 2 kilometers ng run. Hindi na bago sa'kin ang ganung feeling. Yung pagod bago mag-adjust ang katawan sa running pace. Kung anu ano ang pumasok sa isip ko habang nasa stage ako na ito. Iniisip ko bakit sumali ako ng 42k e hindi ko naman talaga kaya. Naalala ko yung pinanood ko sa Youtube. Naka dalawang marathon siya nakatapos ng unang marathon niya. Wahehehe.. Ang training ko halos 30 minutes at 1-2 hours lang. Paano pa kaya ang tumakbo lagpas 4 hours?! 

Kelangan ko na bang sumuko?  

Sa pagod ko, isa isa ring naka overtake sa'kin ang iba ibang tao. Dito ko na na-start ang aking super game plan. Run-walk! Since pagod na'ko at alam kong hindi ko kayang i-sustain ang pagtakbo. Pinlano kong mag-alternate ng takbo at lakad. 1 minute lakad then 1 minute takbo. Kapag kaya, 1.5 minute takbo and 1 minute lakad. Pag pagod 1.5 - 2 mins lakad, 1 minute takbo. Eto lang ginawa ko for the rest of the run and it helped a lot.

How?
Andami kong nakitang pinipilit na lang tumakbo kahit pagod na pagod na. Although admirable ang trait na yun, I saw people na pinulikat at na-injury ang paa along the run. Pinilit kasi nila e. Ang buong purpose ng paglakad ko ng 1 minute e para bumwelo para tumakbo ng mas mabilis sa steady pace ko. Kung tama ang tantya ko, ang steady running ko is katumbas lang ng run-walk strategy ko less ang pagod at sobrang sakit na paa. Kapag kasi matagal ka ng tumatakbo, unti unting magmamanhid ang paa mo which iniiwasan ko. 

Sa strategy ko, tinantya ko na matatapos ako between 5 and 6 hours. 

Inspiring
Kapag pare pareho na kayong pagod. Lahat ng kasama mong runners nagiging kaibigan mo na. Hindi ako nagsasawang naririnig ang tanong ng mga kasama ko kung malayo pa ba ang next turning point, next water station, finish line. They all kept going. Bilib pa nga ako dun sa mga matatandang runners. Grabe, puti na ang buhok sumasali pa rin sa marathon. Andami linagpasan lang ako. ^_^ San ka pa?

Meron ding mga nagdarasal habang tumatakbo. Nakakahiya kasi minsan nakakalimot ako kay Lord. I thank these runners kasi dahil sa kanila naaalala ko si Lord. 

Last 10 kilometers
Nung sabihin ng race marshal na last 10 kilometers na lang bigla akong nilakasan ng loob. Kayang kaya kong takbuhin yun! Biglang bumalik lakas ng paa ko. Yung pagod ko wala na rin. Pero I controlled myself and maintained my run-walk strategy. Hindi ko kasi talaga alam ang course. Kaya kong tumakbo ng 10 kilometers straight as long as flat lang ang terrain at fresh pa ako. Alas, 32 kilometers na natakbo ko, nakatirik na ang araw at hindi ko alam ang dadaanan so it was intelligent to just run the last leg ng safe. Baka bumigay paa ko e. 

The first 5 kms I had no trouble doing the run-walk strategy. I struggled sa last 5 kahit na yung terrain e downhill na. One of the runners I passed tinignan ang shoes ko na Adidas tapos biglang nag-comment. Ang sakit na daw ng paa niya kasi Adidas ang shoes niya. Wahehehe.. Biglang sinisi ang sapatos. But I guess that's pretty normal kapag pagod ka na. You find excuses to compensate bakit ang bagal mo. 

 
Finish Line
At the finish line, hinihintay ako ng ever patient kong girlfriend. I saw her malayo pa lang with open arms sa gitna ng finish line. At this point wala na yung pagod at hindi na rin masakit paa ko. I was just so happy to see my girlfriend and the finish line. I felt all the pain gone and was very thankful of that very moment. 

My official time is 05:32:33.193.  



Salamat sa lahat ng taong nagtiwala sa'kin. Dahil sa inyo lumakas ang loob ko.
Salamat sa lahat ng taong hindi nagtiwalang matatapos ko ang mathon, dahil sa inyo..

Lalong lumakas ang loob ko.  
 
Tiwala lang yan sa sarili.