Be Careful What You Wish For

Sabi nila, kapag magsisimbang gabi ka raw, magwish ka araw araw at pag natapos mo ang lahat ng araw...

Matutupad ang wish mo.

Nakaka limang simbang gabi na ako at totoo nga namang lahat ng hiniling ko nagkatotoo. Ang huli kong wish, magkaroon ng sarili kong kotse. 

At by May ngayong 2011, nagkaroon nga ako ng brand new second hand car! Dream car ko 'to dati. Isang Mitsubishi Lancer 98' GLXi A/T or commonly known as pizza pie. Korteng pizza pie kasi ang tail light nito. Mula bata ako gusto ko ng magkaroon ng ganitong kotse. Pinangalanan ko itong "Andrew Jr." dahil sa plate number niya. Sakto puti rin ang nakuha ko. Maalikabok kasi sa amin kaya gusto ko puti. Hindi halata ang alikabok sa puti eh. ^_^

Laking tuwa ko ng makuha ko ang kotse. Laking lungkot ko nung sunud sunod na masira ito. So far eto na napagawa ko sa kanya:

power window 500

radiator flushing 500

coolant 300

tire alignment 400

surplus radiator 4000

aircon 2500

Total 8200

Sobrang sakit sa bulsa. Tapos ang lakas sa gas. Once or twice ko lang siyang ginagamit kasi pag pupunta akong Clark, siguro 250-300 sa gas balikan. Nayupi pa yan sa harapan nung minsang sumagi siya habang nagpapark ako sa masikip naming gate. Buti na lang naawa sa'kin ang mekaniko at pinukpok nila for free!

Dalawang beses na rin akong nasiraan sa daan. Yung una, nag overheat siya sa harap ng Angeles University Foundation. Tumulong sa'kin Dutch national pa. Pinanood lang ako ng mga Pinoy. Ni wala man lang nag offer sa'kin ng tubig. Bumili pa ako ng distilled water. 80 pesos!

Pangalawang beses sa may Sacop, overheat na naman. This time yung mga jeep pang Angeles San Fernando, dinagdagan nila yung tubig na dala ko. Yung isa binigay pa ang container ng tubig niya sa'kin. Mga manong, pagpalain kayo ng Diyos!

So far puro nakikita ko ay gastos sa hiniling ko. 

Pero sa isang banda, nagamit ko si Junior nung emergency na kailangan naming dalhin si Lolo sa Ospital. Namatay din si lolo kinabukasan pero it bought time for us to be with him kahit saglit lang. Nagkaroon ako ng friend na Dutch na alam kong "mabuting tao" kahit stranger ako tinulungan niya ako. Ganun din ang gagawin ko niyan kapag may nakita akong nasiraan at walang tumutulong sa kanila. Nawalan ako gana sa mga Pinoy nung unang beses na masiraan ako. Pero nabawi naman ito sa pangalawang overheat ni Junior. Ginagamit ko si Junior kapag sweldo para maisakay ko mga katrabaho ko pauwi. Delikado rin kasi pag sweldo, uwian namin alanganing oras kaya malaking tulong may sariling sasakyan.

Oo, magastos magkaroon ng sariling kotse. Pero, ito yung winish ko kay Lord. Naguguilty ako sa inis ko sa gastos at hindi ko naaappreciate yung tulong ni Junior sa'kin. Ang gastos ay gastos, ang tulong ay tulong. Dapat matuto kang magtimbang kung ano ang nakakabuti sa hindi.

Sa huli, payo ko na lang ay mag-ingat kung ano ang hinihiling mo.

Dapat ang hiniling ko brand new?

Hehehe. Hindi. Okay na si Junior!

Tagal naman ng susunod na simbang gabi! ^_^

Paano Makakatipid Sa Pamasahe?

Gusto kong makatipid sa pamasahe. Kung habang buhay tataas ang gas, habang buhay ring tataas ang pamasahe. Araw araw, kung magcocommute ang laki ng naibabawas nito sa budget ko. Kakain pa'ko, bibili pa'ko ng kung anu-ano, may darating pang unexpected na gastos.

Heto ang breakdown ng gastos sa pamasahe sa isang tipikal ng workday ko:

Papunta:

14 pesos Angeles

8 pesos Villa Pampang

8 pesos Hensonville

Pabalik:

8 pesos Checkpoint

15 pesos Sindalan

Total = 53 pesos

Di pa ako nagtatricycle nyan. Sa isang Linggo, ang gastos ko for pamasahe sa work eh tumataginting 265 pesos! Kung sanang malapit lang ako tulad ng iba kong katrabaho.

Isa pang problema ko ay oras. 3pm ang trabaho ko, kailangan kong umalis ng bahay in advance dahil kulang kulang isang oras ang byahe. Pag-uwi naman, minsan umaabot ako ng isa't kalahating oras para makauwi. Ang daming matatakaw na jeep kasi kapag madaling araw. Hindi ko naman sila masisi kasi konti lang din ang pasahero.

Buti na lang, binili ako ng tatay ko ng motor.

Ang motor ko ay isang SYM Bonus X. Hindi siya sikat na motor at brand. Nagresearch na rin ako sa reliability ng brand na'to. Matibay naman pala siya, gawang Taiwan. Di siya China or Philippine made. May estudyante kasi ako dati, nasunog na lang daw bigla ang motor niya na ang tatak ay "Motorstar."

Ang tatak "Racal" naman delikado kasi may pending case sila sa pagkopya ng disenyo ng ibang motorcycle companies.

Hindi pa definite ang tantya ko sa gastos ko sa gas. Tinitignan ko pa kung magkano talaga gastos ko per liter. Uupdate ko kayo kapag nagbago na ang current estimate ko. Pero sa ngayon ang takbo ko per liter ng premium unleaded eh 45 kms.

Ang regular na ruta ko sa trabaho ay 20 kms. papunta at pabalik. Araw araw ako rin namamalengke kaya umuuwing nasa less than 150 pesos ang gastos ko sa isang Linggo.

265 pesos (commute) - 150 pesos (gas) = 115 pesos natitipid ko kada Linggo sa pamasahe. Simpleng estimate nga lang to dahil kailangan kong idiskwento ang ginagastos ko rin sa maintenance ng sasakyan kagaya ng paglilinis at pagpapachange oil. Very minimal naman ang mga ito kaya ikokonsidera ko na ang mga 'to na "negligible."

Pero ang pinakamalaking natitipid ko sa pagmomotor ay oras. Kung nakamotor ako, it only takes 30 minutes max ang byahe. Kung susumuhain, nakakatipid ako ng isang oras na pwede kong gamitin para sa ibang bagay tulad ng pagtulog, pag-internet, pagnood ng bold (oh common, wag magreact ng violent, paminsan minsan lang naman), pagtunganga okya chill chill lang.

Ang laking tulong ng motor talaga. Ang catch lang dito ay, ang motor ay 38,000 pesos kung cash at 1,650 pesos per buwan kung huhulugan ng 3 taon. Hindi rin ako makakatipid sa pera kung maghuhulog ako buwan buwan. Ang matitipid ko lang ay oras. Ang 38,000 pesos magagamit ko rin bilang investment sa ibang bagay tulad ng stock trading okya gumawa ng bagong business. Pero 'mpre ibang topic na yon at irereserba ko sa ibang araw.

Buti na lang may tatay akong mabait para ibili ako ng motor.

Dahil sa kanya, nakakatipid ako sa pamasahe at oras.

Buhay ng Isang Simpleng Tao

Bente singko anyos na ako. Gusto kong mag-stuck na lang ako sa bente singko pero ganun din yung ginusto ko noon disiotso ako at taun taon ganun na ang wish ko. Sa October, tatanda na naman ako ng isang taon. Okay lang, mukha pa rin naman akong 18.

Wala akong bisyo. Hindi ako nagsisigarilyo. Never pa nga akong nag-puff. Hindi rin ako umiinom. In fact, allergic ako sa alak. Sa tuwing sasabihin ko yung part na "allergic" ako sa beer nagsisitawanan ang mga taong hindi pa nakakakilala sa'kin. Akala nila nagjojoke ako.

Joke your face.

Hindi ako mayaman. Sa totoo lang marami pa nga akong utang. Sa susunod na Linggo, dadagdag pa ang utang ko kasi enrollment ko na sa Masters. Okay lang umutang, investment ang pag-aaral. Honor na rin yun kasi nag-aaral ako sa number one university ng Pinas, sa Unibersidad ng Pilipinas! O ha!

Writer ako sa isang SEO company. Araw araw ang pasok. Monday to Friday. Di nga lang 8am-5pm. 3pm to 12 mn ako. Supposedly, panggabi kami. Okay na ang sched ko. Masaya naman kami sa trabaho. Pwede kaming magbreak kahit anong oras namin gusto, kahit ilang beses. Kami kami lang nagluluto ng uulamin kapag lunch (lunch namin eh 7pm). Ako namamalengke. Minsan, ako rin naghuhugas ng plato. Toka toka lang kami sa trabaho. Sa bahay, mag-isang anak ako.

Nakatira ako sa bahay ng lolo't lola ko. Hiwalay magulang ko, sa nanay ako nakatira. Meron akong Tito at Tita. Si Tito indefinite kung umuwi sa bahay, nagtatrabaho kasi siya sa Maynila, si Tita, umuuwi kapag weekend. Mag-isa rin akong apo. Ang tipikal na araw ko ay ganito. Gigising ako at ji-jingle. Magtitimpla ng kape pagtapos buksan ang PC. Mag-iinternet ng kung anu anong shit at manonood ng "Face to Face" kapag 10:30 na sa channel 5. Paminsan, nanonood ako ng Eat Bulaga. Nakakatawa kasi eh. The best yan. Kapaksyetan lang ang "Happy Yippie Yehey." Kain ng breakfast habang nood ng tv. Tapos pahinga. Minsan, nagna-nap muna ako bago mag-ayos for work. Inaantok kasi ako minsan pag konti ang tulog. Pag di ako nakatulog, natutulog ako ng 30 minutes after kumain. Pwede naman. Sinasamantala ko rin yung natutulog na naka-aircon. Masarap eh. Walang aircon sa bahay.

Nagmomotor lang ako usually kapag araw ng trabaho. Ang tipid kasi sa gas. Pero ang pinaka malaking naitutulong sakin ng motor eh oras. Kapag nagagamit ko ang motor ko, 30 minutes lang nakakarating na'ko sa trabaho. Max time limit ko pa yun ha. Tapos, nakakauwi rin ako ng maaga. Mahirap kasi ang transpo kapag madaling araw, 24/7 nga ang jip, matatakaw naman. Pag-uwian gusto ng tao, makauwi na't magpahinga. Otherwise, gusto mo lang manood ng bold.

Kapag Sabado nag-aaral ako sa UP Pampanga. Dun ako gumraduate ng college, dun din ako gagraduate ng Masters. Naka-isang sem na ako. Sana maganda ang grades ko. Bago ako magstart mag-Masters sinabi ko sa sarili kong pagbubutihan ko na ang pag-aaral.

As usual, tinamad ako.

Pero paminsan lang.

Nag-aral din naman ako ng mabuti compared sa performance ko nung college.

Pag Linggo, nagsisimba ako. Hindi ko na maalala ang huling araw na namiss ko ang pagsisimba. Pwera na lang nung sinugod namin si Lolo sa ospital, hindi ko na talaga maalala ang huli namiss ko ang misa. Mahalaga ang pagsisimba. Kung magpapalakas ka man sa isang nilalang, wag sa kurakot, wag sa Government Official, tumakbo ka kay Lord. Hinding hindi ka Niya pababayaan. At siyempre, tatapusin ko ang post ko sa pangarap ng isang simpleng taong katulad ko. Gusto kong yumaman, para makatulong sa ibang tao. Gusto kong magkaroon ng magandang buhay ang future pamilya ko. Ayaw kong magutom sila. Higit sa lahat, gusto kong maging mabuting tao sila.

Yun lang.
Isa na naman ako sa milyong Pinoy na gustong gumanda ang buhay. Pero isa ako sa iilan na gagawa ng paraan para gumanda ang buhay ko ng hindi mag-aabroad dahil "no choice" dun lang ang swerte, na aapak ng kapwa para makuha ang pansariling kapakanan, magpapakasosyal para magkaroon ng "sosyla" friends, na magnanakaw.

May iba pang paraan.